楚水东去远,故人离别心。登舟望落日,岸绝荆门阴。
晚棹向孤屿,收纶度前林。天寒大泽暝,鸟没长淮深。
十载梦烟波,幽期共投簪。白鸥故友待,向我如招寻。
渺渺初月色,嗷嗷飞鸿音。相思若千里,遥寄沧浪吟。
原野谷雨霁,熙阳丽芳辰。良游出西郭,集我平生亲。
野酌藉芳草,飞花落衣巾。时闻幽鸟哢,复眺群山新。
眷此不尽欢,行当念徂春。回心勿暌离,愿言保其真。
日没川路阔,松阴澄晚流。掀篷卧天色,超忽江潭秋。
渚月镜中净,孤辉漾轻舟。心将空际云,身与波上鸥。
了视无外物,旷然神远游。予亦沧浪情,从君问方洲。
瀛洲见海色,潮来如风雨。初日照寒涛,春声在孤屿。
飞帆落镜中,望入桃花去。
浅渚蒲叶长,深村杏花吐。东皋春事兴,尽室相随去。
谷鸟劝我歌,青山澹吾虑。日暮望柴关,牛涔取归路。
落帆逗前浦,渡口喧已寂。野艇横浅流,空江带愁色。
渔归绝岛遥,鸟度群山夕。应有待潮人,吟成山月白。
飞步青莲花,耸身凌紫霞。天鸡弄海色,西挂三峰斜。
咽漱太阳精,逍遥金母家。长安日下影,回首望京华。
君不见吴航渡,河上萧萧多古树。树根积石长青苔,应是昔人繫舟处。
寂寞寒潮自往还,关河北望空云山。天浮百粤荣光歇,海接三吴霸气寒。
吴王城阙几千载,舸舰何年到闽海。危樯峻橹逐飘风,今日吴航名尚在。
江上年年春草新,城头车马往来频。野鸟不知惊候吏,垂杨空自送行人。
长安古城尽禾黍,故国荒凉变今古。秦地山河满夕阳,汉家宫阙随尘土。
咸阳昔时何壮哉,离宫复道飞空回。五陵白日歌钟起,三辅红尘车骑来。
一朝坐见繁华歇,冠盖散为烟雾灭。草木犹缠战血腥,丘墟尚带行轮辙。
年代悠悠经几秋,空馀渭水向东流。回中古道无游辇,关内何门寻故侯。
伤心此地不能道,惆怅雄图成蔓草。惟有终南万仞青,年年阅尽行人老。
我本渔樵者,结交青云人。朱门华馆不下士,青山白屋归来贫。
闻君爱与渔樵友,每逐渔樵在林薮。两屐松风万壑间,孤舟萝月双溪口。
朝与渔者亲,暮与樵者邻。山厨束薪煮白召,野饭折荷包紫鳞。
春风行歌出林曙,落日叩舷渡江渚。负策閒随黄鸟吟,濯缨时对骚人语。
世人结交徒结名,黄金不多交不成。羡君不交黄金贵,却友渔樵如弟兄。