春日深宫静,闲观女史箴。倦来俄起立,蝴蝶下庭心。
白翎彷佛似裙拖,为问乌桓事若何。无角畏寒穿古屋,有雏怜馁恋前窠。
野田泥湿难寻粟,门径人稀易设罗。闻道上林无限树,春风还尔旧枝柯。
观水必观澜,听潮每听音。乃于无声处,见此天地心。
方其潮未上,大江一蹄涔。将耳欲听之,寥寥杳难寻。
及夫潮既落,汹涌成消沉。又复以耳听,默默真如瘖。
惟于初至时,辟阖阳与阴。吹地殷鼙鼓,从风鉴铁金。
之子于此轩,危坐正其襟。悟兹寂感理,阅尽古与今。
已无言语述,况著丹青临。我听不以耳,孰知听逾深。
拟将布声意,写入无弦琴。
赋罢归田返故庐,神游乐国类华胥。遗经绝笔无司马,学礼趋庭有伯鱼。
春树暮云空忆汝,屋梁落月倍愁予。谨严斋冷留图像,尘掩前朝荐鹗书。
曲折清溪有路通,吟诗驴背任西东。披图记得经行处,人在千山万木中。
日出春雾消,江头潮水平。舟人理轻棹,送客联诸生。
州县虽徒劳,由兹至公卿。仁爱在民物,举世皆和亨。
请看萧曹业,承作邦家荣。南溟岂不遥,万里开鹏程。
八月观涛独虎林,朱轓皂盖浙江浔。偶因威武三军勇,还感朝宗万古心。
沧海神龙从变化,长空孤鸟付消沉。美潮有禁关仁政,民说若谟直到今。
斗白争青共岁寒,比同颜色不多般。散来龙脑都成片,剪碎鲛绡却作团。
风细易教钗舞燕,月明难许镜窥鸾。瘦筇就地闲书字,秪恐明朝迹又漫。
不为莼鲈若忆归,缁尘惟恐上人衣。欲知此日思亲意,长似征帆带雨飞。
一雨众山绿,姚江春水生。云林回首处,方觉去舟轻。