水阔秋光变,乡心在客船。高楼见红柚,诗意写樊川。
谯楼佳丽倚高寒,城郭浑疑画里看。旧说青山如五马,新题华表似飞鸾。
东西淮海三千里,左右江湖十二阑。区宇清宁民物乐,卧闻鼓角报平安。
悬崖见飞瀑,界破一天秋。松密云深处,巢居在上头。
小艇东去西去,长江朝流暮流。笑入芦花深处,清风明月悠悠。
新居鉴湖曲,烂熳藉花开。留得舟行路,频看载酒来。
伐木丁丁澜谷春,行歌落日见樵人。青山重叠自今古,黄鸟嘤鸣如主宾。
清响有时谐雅调,语言随意出天真。画船檀板西湖曲,何似林泉乐在民。
青天飞鹭柳鸣莺,万里桥头杜甫情。何似合欢纨扇里,一联诗句却无声。
蹇驴随意踏苍苔,行到溪桥首重回。想得山家春尚早,过墙桃李未全开。
平林带烟波渺渺,风低葭菼秋声小。望中疑是彭蠡湖,十百为群尽阳乌。
楚天未雪无雨霜,南来岂必谋稻粱。哀音若欣云路迥,老翅不厌关河长。
汀州水落成平陆,散乱凫鹥聚沙曲。低飞不肯俾寒鸦,犹绕荒村破茅屋。
屋中有客挥五弦,从之不得心茫然。何人图画能著此,赵氏丹青称大年。
徽庙元年颂凤历,此图正是当时迹。便从宣和到靖康,艮岳禽声起秋夕。
古往今来几盛衰,摩挲老眼竟成悲。良工心苦人莫识,似写周宣鸿雁诗。
布衣吾道士,举世莫能偕。遽作骑鲸客,空遗梦蝶斋。
阳冰书瘦硬,方朔语诙谐。墓碣铭贞白,临文每怆怀。