层冰蹙裂度交河,天马谁能更作歌。却忆少陵诗思好,乱蝉鸣处晚凉多。
行藏多寄一壶中,枕上功名觉后空。长吉诗多鬼仙气,宗师文有古人风。
笙悲夜月伤归鹤,弦绝春冰怨去鸿。飞舄不知何处所,芙蓉城阙暮云红。
千里复万里,道路多间关。况复春尽时,好鸟声绵蛮。
贤宰离旧邑,车辕庶民攀。贰事非敢专,亦当念茕鳏。
遄期构大厦,寒士皆欢颜。去去不可留,怅望空云山。
遥山倚天翠蛾扫,编地成丸怪天小。方诸药幻茧楮香,咫尺烟云生缥缈。
依岩缚屋若不齐,人家高下清溪西。野桥终日才度马,村店傍午俄闻鸡。
昔年曾过冯公岭,树木萧森葛衣冷。目中览尽千万山,始觉此身凌绝顶。
邮亭夜宿天未明,仆夫惮远催早行。满前好句吟不得,今见此图同此情。
南宋院人专尽局,宫中每进更筹轴。偶蒙一笑便承恩,肯信封疆日将促。
江山万里开画图,妙绝更有元晖无。会须收拾入指掌,掷杖跳入壶公壶。
开轩正在西湖上,双鹤偶来能守扉。复陂似托两黄鹄,过我疑多一羽衣。
秪道在阴其子和,宁知去郭昔人非。仙家楼子曾相近,好伴孤云自在飞。
采绿曾看在泮池,飞黄况复值明时。风霜雨露无非教,草木虫鱼总入诗。
把酒梅边春尚小,停车林下晚偏宜。临行又欲歌棠棣,转忆同年是汝师。
童子穿云得紫芝,仙翁倚杖听黄鹂。香风两袖归来晚,正是松花落粉时。
晨兴候沙际,望见蓬莱云。蓬莱渺何许,稽首云中君。
曜灵登搏桑,举世知为昕。中天撰龙辔,六合无嚣氛。
云何海旸子,未谢沙鸥群。观水必观澜,献曝同献芹。
望洋昧所观,逐影徒为勤。积流成大川,学古求多闻。
寸阴圣者惜,子当惜其分。
何处青山无白云,每来松顶便氤氲。儿童不识飞扬意,刚道摩霄是鹤群。
玉龙寒嘶银粟下,山色昏冥如破瓦。老枝枯蘖无眩容,暗里阳春生一罅。
东风团雪作好花,明月落在诗人家。远移何必得健步,秃兔败茧能荣华。
花光补之俱寂寞,王冤后来观此作。岁寒重约到狐山,共倚巢居旧时阁。