春兰抱幽姿,无意生蒿艾。
风雨离披枝叶瘦,可怜终不减清香。
凌波条体纤,柔枝叶上缀。青青乱松树,直干遭蒙蔽。
不有严霜威,焉能辨坚脆。
凤尾扶疏槐影寒,龙吟萧瑟竹声乾。汉皇恭默尊儒学,不似公孙见不冠。
主人第一河南守,之子无双江夏才。会见吹嘘上云汉,可能憔悴隐蒿莱。
风骚寓兴垂金薤,翰墨传家富玉杯。倾盖相知胜白首,扁舟临别重徘徊。
出门日日念归期,恐过归期未得归。画角数声来别浦,孤帆一点背斜晖。
行逢山树秋前落,坐见江云水上飞。尽是南人好风景,客心惊此却依依。
宦路崎岖寄此身,羡君筑室离嚣尘。能将孝谨传家法,何用声名动世人。
桑落百壶宁惜醉,竹竿千亩不忧贫。求田更欲依丘垄,来往他时愿卜邻。
尘埃华发换朱颜,十载重来款故关。天下楼台春寂寂,洞中鸡犬昼闲闲。
苔深尚识曾题石,木老难寻旧戏环。未断凡心却归去,他年飞鸟会知还。
文物河间信可嘉,风流江左亦堪誇。水南水北千竿竹,山后山前二月花。
久愧迂儒怀郡绂,聊须隽老驻军牙。两州耆旧无多怪,鲁卫从来是一家。
明丽碧天霞,千茸紫绶花。香开荀令宅,艳入孝王家。
几岁自荣辱,高情方叹嗟。有人移上苑,犹足占年华。