湖天空阔翠林深,洒洒逋仙玉雪襟。不是梅花知出处,凭谁同守岁寒心。
年过半百未容闲,县宰今跻七品班。陇上恩须金诰赠,堂前笑待锦衣还。
蓬莱云近通三岛,阊阖天高睇九关。海宇会同春正月,紫宸行复觐龙颜。
清歌缥缈遂云行,采采芳华涧谷春。雪鬓老如商岭客,绛衣朝儗汉廷臣。
疗饥不待香炊玉,酣醉何辞草当茵。笑我铜池应有颂,愿随步履上星辰。
玉盘捧出冰天暮,霜雪■然江海路。官船面面启篷窗,撑入溪泷最深处。
梯空我欲招素娥,广寒孤眠奈愁何。吴刚斫桂颇惊恐,仰天却爱清光多。
四海一家异风土,王事不辞行役苦。桁杨谳决镜同明,棨戟森严趋阃府。
盛时乐育如成康,仁恩叶律歌清扬。桴鼓不惊刁斗静,燕乐何愁秋夜长。
鲛川仙人富词藻,诗酒情娱散襟抱。旧时曾上虎蹲山,笙箫曲奏人间好。
月光如昼夜如年,天涯廓落心茫然。愿骑鸾鹤竟归去,罡风浩气天清寒。
岂不见蓬莱瀛洲东海堧,琼琚玉佩多飞仙。
淮南为客已多年,长忆山中孟浩然。雁信远随千里月,鸾章忽报九重天。
论文愿借清风榻,载酒须同碧水船。莫道老虔官独冷,吹嘘正待向云边。
草冻沙干又乳羝,天寒大窖雪成围。节毛落尽空头白,忍死边廷未得归。
淮南千里见萱花,一寸芳心未有涯。见说北堂人不老,归来须作画图夸。
重重晴影覆窗纱,彷佛潇湘水上家。帝子不来秋已暮,飘摇鸣佩渺天涯。
红叶飘萧涧壑重,遥青矗矗倚浮空。山川自古夸形胜,不是吴中是越中。
锦鞯花马抹青刍,天上承恩喜赐租。出塞将军闻奏凯,还朝使者迓先驱。
露凉松径悲玄鹤,水阔莲塘浴锦凫。犴户秋清公牍少,远游作赋托三闾。