一片浮云伴落晖,望乡千里意多违。天高淮甸冥鸿度,海阔蓬莱独鹤飞。
使幕敢辞毛义檄,亲庭谁舞老莱衣。百年已注长生箓,白发萧萧待汝归。
缟袖娉婷舞柘枝,天花飞落锦笺诗。山川晃荡真如画,要觅当年李伯时。
花草重重涧壑春,卜居秖欲谢嚣尘。道逢谷口耕云客,莫是当年郑子真。
袁门深闭路崎崟,焦寝清酣怪铁衾。谁似先生冰壑底,一编独对圣贤心。
土坑边头半镬汤,晓寒睡起怯衣裳。女郎烧火添牛粪,笑指灰中饼饵香。
紫翠重重罨画间,东南胜槩似淮山。水晶宫里神仙宅,看取西风跨鹤还。
丰姿梧竹见清修,一卷周诗志欲酬。晓日当厨催鼎馔,夜蟾照席挂灯篝。
铸成铁砚频携手,会使朱衣独点头。上舍御前春释褐,家声好继
千里长淮共驿船,碧空如水水如天。即今又送还京去,五色龙光近御前。
翠筳金萼正重重,堂下佳儿舞袖红。鹤发双亲同一笑,秖须长日倚熏风。
淮南群牧惯攻驹,八尺真龙万足余。圣代郊丘崇报享,祇须宝络驾金车。