紫苔绕径尘无迹,郁郁高松挺秋碧。金气正骄风满林,浑如万壑波涛激。
又如晓日蛟龙吟,翠云荡漾江中心。倏忽风微更堪听,冰弦操出重华音。
蓬莱宫阙五云渺,鸣鹤寥寥动琼岛。鸾舆时作灵台游,应喜秋光在林杪。
风停声歇天宇清,政成刑措当升平。玉署小臣拜恩诏,作诗愧比欧阳生。
长风驾海峥嵘立,百川如沸天吴泣。赤鲤横霜怒浪掀,三十六鳞当水击。
扬鬐鼓鬣辟鸿濛,凡介常鳞应伏匿。乾坤浩荡古今浮,烟云咫尺风雷夕。
葛陂竹化事无凭,丰壤剑沈人已昔。琴高跨背亦渺茫,子英骑角空腾踯。
何如锦鳞三月春,桃花浪暖迷云津。天下苍生望霖雨,一朝变化苏呻吟。
层峦叠嶂高嶙峋,青溪碧涧波粼粼。堂亭寺观不知数,市廛隔断无纤尘。
迢迢有客泛孤舫,一苇凌空放双桨。俨如仙子御风行,烟雾中间互相访。
依稀疑是终南山,坐者揖者咸衣冠。采药每将巾舄湿,共谈那解天壤宽。
是谁好事留斯迹,安得其间一栖息。瞻彼春空一片云,为霖有意人难识。
昼漏沈沈下高阁,筼筜半亩香云合。太湖石畔水澄澄,满贮金盆浴飞鸽。
鸽性由来最易驯,羽毛鲜好堪怡人。雪翎乌尾锦作背,画工画此何太真。
记得当时王相会,一放一祝三千岁。系足能传子寿书,入怀那解司徒贵。
一朝贾客便生涯,盘旋随上沧溟槎。任教年来复年去,万里还归旧主家。
层峦万仞高如矗,双玉泠泠泻寒瀑。长松不改四时青,瑶草琪花竞芬馥。
忆从辞家避祖龙,嵓前岁月随冥鸿。山童已报花成实,仙箓未启云为封。
枯棋三百势难测,一著全赢归羽翼。唤醒当天老赤虬,坐令四海嘘炎德。
三月山城雨初霁,林木阴森足人意。萋萋芳草高原中,溶溶流水苍苔际。
而此游者属何人,蒲山公子龙蛇身。汉朝四百年间事,黄牛背上书声频。
閒来一鞭击牛角,怀抱纷纷常作恶。东都有策万言多,大事难成终落莫。
我观自古大丈夫,遗臭流芳真两途。乃若元邃深可叹,千秋徒把青编污。
天生本是冰霜姿,缟衣不受纤尘缁。何事东君厌清素,一宵幻出珊瑚枝。
园林陡觉春意别,千株万株飞红雪。莫怜醉骨已如泥,要使丹心常似铁。
此石有古意,此泉无新声。此松生来已千岁,岁寒三老同为盟。
我昔西上昆崙顶,濯足沧浪千万顷。东看秦岭五大夫,枯枝乱走苍虬影。
归来貌作三老图,生绡一幅云模糊。有时挂向素壁上,胸中一点尘氛无。
徂徕山中有古柏,枝柯千尺连云碧。鳞皴偃蹇龙蛇姿,孤直深为人爱惜。
庐山山头有鸣泉,鸣珠溅玉白漫漫。青天一望在水下,浪花汹涌玻璃寒。
柏兮泉兮何清洁,嵓花涧草难同列。眼前此景非人世,雅称中宵对明月。
四面芙蓉插天表,千岁乔松青正好。落花流水景中人,石径迂纡车马少。
茅堂八柱盘其间,璚窗大敞门不关。蜡烛宵然腾绛燄,珠帘暮捲对南山。
南山有月明于镜,主人心事澄波净。回头看月看不休,古月今人那有定。
月兮远看如朦胧,近看岂异水晶宫。我愿我心同此月,绝无纤翳存胸中。