台城遗迹动凄其,总为前朝足乱离。
旧路人非芳草在,故宫春尽落花知。
江山白首犹余恨,鸟雀黄昏亦自悲。
更是伤心张绪柳,年年空被野风吹。
客路东西莫厌长,七闽原自隔三湘。
离人不道俱千里,一夜相思梦两乡。
无端人日胜,兄弟对离觞。
草霁遥开色,梅寒细作香。
江猿含北思,塞雁系南行。
欲共临歧送,春波两岸长。
春早城东连骑来,雨中延眺北山隈。
气衔远岫朝初合,阴结重林昼未开。
融雪并沾驰道柳,和风争落寝园梅。
雕窗不闭朱帘卷,坐待晴光陌上回。
萧萧浅绛霜初醉,槭槭深红雨复然。
染得千林秋一色,还家只当是春天。
正元望后宴平津,罗绮初筵入早春。
盘马斗车才罢夜,残灯剩月尚宜人。
梅花落到歌前缓,柳叶开经胜里新。
不信金吾仍放禁,归时看取六街尘。
晓起一开镜,梅花影镜傍。
转镜失花处,方知不是妆。
人日逢晴胜,不晴雪亦嘉。
当由催剪绿,碎却几梅花。
小姑家住秣陵西,惯听城头乌夜啼。
向为无郎嫌出入,不知门外是青溪。
劳劳亭下路东西,翻遣行人到此迷。
山鸟似经离别过,至今不敢尽情啼。