堂堂岁月去骎骎,才见红芳又绿阴。春草天涯孤客恨,暮云江上故人心。
蝇蜗名利年来淡,湖海交情老愈深。欲整焦桐歌古调,半帘疏雨漏声沈。
琼花冻勒苍龙骨,法水低淋彩凤翎。愁绝英皇浑不语,九疑相对数峰青。
十日春无一日晴,玉阶芳草傍愁生。筚门静掩飞红乱,听尽流莺自在声。
濯陇雨晴春水生,人人驱犊陇头耕。太平不在笙歌里,只听前村打稻声。
松花酒熟菊花期,野老门开对石矶。便唤邻翁相对饮,一帘疏雨看霏霏。
云边驿路天低树,篷底寒声雁报秋。记取西风送君处,离离蘅杜满芳洲。
庶草敷荣翠满墟,夕阳归牧雨晴初。清时只唱升平曲,牛角何心挂汉书。
花阴寂寂漏沈沈,孤馆残灯别恨深。遥忆去年寒食后,满天风雨夜同衾。
留春无计奈春何,满地莺声绿树多。痴蝶纷纷少情思,尚饕馀馥抱残柯。
乡人不识识乡音,欲问先看泪满襟。岂是不知儿女态,天涯孤客易伤心。