缘曲疑难至,冯虚恐未安。
狻猊金锁冷,鹦鹉雪衣单。
竹倚琅玕听,云移罨画看。
如何翠微上,犹自着尘冠。
展开阅读全文
幽蓟多北风,尘埃旦暮起。
严冬十二月,积雪亘千古。
落落高树摧,靡靡劲草死。
中夜独彷徨,念我同怀子。
遥遥涉玄冰,单车渡易水。
岁暮人闭关,何为远游此。
带雨和烟未可名,春风处处不胜情。
于今南浦知多少,都向王孙去后生。
却笑梁园事已非,梁王去后燕空归。
可怜园上多情树,风絮纷纷学雪飞。
今日城南路,杨花已不飞。
梦随家共远,春与客同归。
酒气薰杯浅,棋声隔院微。
韶华如别意,犹自恋余晖。
为问故园柳,春光几许深。
未忘攀折处,犹带别离心。
疏雨一川暝,轻烟两岸沉。
主人归未得,惆怅五株吟。
不知秋已晚,忽见菊花丛。
独坐闲亭上,相期细雨中。
烛融兰焰紫,杯泛杏膏红。
未听歌钟罢,萧然动北风。
池面迎秋爽,山腰落暝阴。
鹭窥霜藻立,蝉抱雨枝吟。
不竞销棋癖,多忧损宦心。
卷帘通夕照,端坐看枫林。
旭日晴光转,重城曙景迷。
稻荒寒蟹出,竹暝晓禽啼。
古社栖危堞,碑残倚断畦。
秋风振原野,疲马亦能嘶。
翛然一榻愧端居,未许驽骀驾鼓车。
胜事都归乡梦里,幽怀更在客愁余。
别离门户从秋掩,契阔尊罍尽日虚。
寄语多情翟廷尉,莫将交态向人书。