青衫黯淡滞他乡,病中新寒瘦沈郎。镇日埋头书案内,可怜辜负好春光。
万树疏花点早春,红红白白斗丰神。林逋艳福输于我,窥到墙东尽美人。
游散农场亦快哉,一壶酒伴一枝梅。莫愁醉死无方法,自有清香吹醒来。
皎皎曾无媚世情,独超凡卉见真清。风高不改冻僵骨,合称淡交太瘦生。
园林空旷辟农场,侥幸芳邻隔一墙。春日晴和风景好,万花满树蜜蜂香。
落英满地坠芳春,第二桃源此问津。两岸大池通白水,四围叠嶂隔红尘。
湖山深处留亭榭,风月佳时叙主宾。何日避秦来息影,烟霞啸傲作闲人。
飞身恍若上蓬瀛,香雪霏霏绕玉英。偶尔有缘逢一面,果然修到定三生。
姗姗瘦骨难谐俗,淡淡风流合让卿。人不如花清福好,黄金难买是闲情。
夙仰梅园梦想深,一朝携屐忽登临。其间山水得真趣,到此主宾乐赏心。
亭榭高低皆入画,干枝疏密自成林。何时能赋遂初愿,漱石枕流寄醉吟。
不见汪洋度,渐知鄙吝萌。棋声随月落,水影到门清。
归隐余高节,论交见旧情。浑然无我相,仿佛葛天民。
事业付浮鸥,苍苍鬓各秋。利权嗤狗骨,勋位笑羊头。
开卷聊游古,看花且散愁。桃源如可觅,从子泛扁舟。