祖帐阊门外,送君江水滨。关山深积雪,蛮海尚飞尘。
献策思奇士,观光得上宾。棣花行处好,杨柳别时新。
解缆占风色,登程记月轮。预期当到日,犹可见残春。
苜蓿能肥马,蒲萄解醉人。衣冠云缥缈,宫殿翠嶙峋。
地接烟霄近,天垂雨露频。如蒙前席问,先愿及吾民。
晨光散苍凉,灌木露未晞。众鸟各相命,迟迟出林飞。
岂不畏网罗,所苦渴与饥。人生有常策,胡为不知归。
东皋春雨深,地泽黍豆肥。理荒朝荷锄,迫暮返荆扉。
筋力固疲倦,庶幸无祸机。鹿台多黄金,首阳悲采薇。
且自食吾力,焉知彼是非。
躁静失本性,滞寂圣所诃。不有止观幻,欲静动愈多。
道人非避世,偶此住山阿。幽侣不到门,况闻车马过。
閒云谢冗迹,止水无惊波。山光明户庭,定起聊婆娑。
扰扰奔竞者,闻风意如何?
两桤当我门,昔种不盈把。十年各长大,我屋在其下。
风吹枝峥嵘,坏我屋上瓦。伐桤伤屋甚,小过且容舍。
樵儿驱之去,不去反怒嗔。岂不有曲直,但念是比邻。
清晨启重门,童子净洒扫。披衣视天宇,野旷日杲杲。
忆昨怀故园,似遭青山恼。一捐彼此念,适意无不好。
我性真坦率,逢人辄倾倒。非关渠我欺,摆落自不早。
凉飙吹衣裳,溪色映青稻。饮水读我书,逍遥以终老。
百草竞春色,惟菊有秋芳。岂不涉寒暑,本性自有常。
疾风吹高林,木落天雨霜。谁知篱落间,弱质怀刚肠。
不怨岁月暝,所悲迫新阳。永歌归去来,此意不能忘。
浴罢振轻袂,漱齿汲石井。木落岁已秋,山深夜逾静。
细咏馀幽响,清心寄真境。松门凉月阴,挂杖一僧影。
唐朝画马谁第一,韩干妙出曹将军。此图无乃干所作,世上有若真空群。
双瞳精荧两耳立,兰筋束骨皮肉急。何年霹雳起龙池,五花一团云气湿。
当年天子少马骑,远求乌孙诏写之。即今内厩多如此,纵有麒麟画者谁?
凉风一叶落,志士感其微。岂但振泉木,寒将裂我衣。
治田去稂莠,所忧稼穑稀。君若不见察,善类将安归。
紫兰生幽林,聊与众草伍。青蝇亦何物,天乃傅其羽。
鸱枭纷翱翔,凤凰不一睹。自古已云然,今人况非古。