楚材称晋用,秦臣即赵冠。离宫延子产,羁旅接陈完。
寓卫非所寓,安齐独未安。雪泣悲去鲁,凄然忆相韩。
唯彼穷途恸,知余行路难。
畴昔国士遇,生平知己恩。直言珠可吐,宁知炭可吞。
一顾重尺璧,千金轻一言。悲伤刘孺子,凄怆史皇孙。
无因同武骑,归守灞陵园。
白马向清波,乘冰始渡河。置兵须近水,移营喜灶多。
长坂初垂翼,鸿沟遂倒戈。的颅于此去,虞兮奈若何。
空营卫青冢,徒听田横歌。
北临玄菟郡,南戍朱鸢城。共此无期别,俱知万里情。
昔尝游令尹,今时事客卿。不特贫谢富,安知死羡生。
怀秋独悲此,平生何谓平。
悲歌度燕水,弭节出阳关。李陵从此去,荆卿不复还。
故人形影灭,音书两俱绝。遥看塞北云,悬想关山雪。
游子河梁上,应将苏武别。
周王逢郑忿,楚后值秦冤。梯冲已鹤列,冀马忽云屯。
武安檐瓦振,昆阳猛兽奔。流星夕照镜,烽火夜烧原。
古狱饶冤气,空亭多枉魂。天道或可问,微兮不忍言。
横流遘屯慝,上墋结重氛。哭市闻妖兽,颓山起怪云。
绿林多散卒,清波有败军。智士今安用,忠臣且未闻。
惜无万金产,东求沧海君。
吉士长为吉,善人终日善。大道忽云乖,生民随事蹇。
有情何可豁,忘怀固难遣。麟穷季氏罝,虎振周王圈。
平生几种意,一旦冲风卷。
六国始咆哮,纵横未定交。欲竞连城玉,翻徵缩酒茅。
折骸犹换子,登爨已悬巢。壮冰初开地,盲风正折胶。
轻云飘马足,明月动弓弰。楚师正围巩,秦兵未下崤。
始知千载内,无复有申包。
横石三五片,长松一两株。对君俗人眼,真兴理当无。
野老披荷叶,家童扫栗跗。竹林千户封,甘橘万头奴。
君见愚公谷,真言此谷愚。