青山隐隐水悠悠,此日披图忆旧游。远树云开湘浦晚,孤帆日落洞庭秋。
萍踪自昔随流转,华发谁今为国忧。却笑薄才终恋阙,湖山雅趣付君收。
别是江南一种梅,年年先占早春开。东风有意怜冰骨,冻雪无情压绛腮。
仙子自知丰格在,北人宁作杏花猜。虽然未见调羹实,一寸丹心绝点埃。
最是祗园佳境深,白云堆里路难寻。禅房未了看花兴,清梵空闻隔叶音。
酒醒微风双树远,诗成斜日半山阴。相逢拟就汤休宿,古钵分泉洗渴心。
谁将西子比西湖,此日凭栏一吊苏。楼外江山依旧在,湖中歌舞几时无。
自怜白发千茎短,徒有丹心一寸孤。归去九重如赐问,萧条今日在三吴。
黄金台下唱骊驹,送客南归万里馀。一命未沾天子泽,满囊空载古人书。
暖侵山雪新晴后,春入江梅欲绽初。宦况何如家食好,白云飞处是匡庐。
匹马迎风㧕外嘶,停鞭私语换前题。千年故事怀江左,一路青山似镐西。
此地传闻曾见虏,何人谈笑合封齐。感时无限伤春意,潦倒都因醉后迷。
青春作客几经年,白发犹怜未息肩。领得丝纶来远峤,不辞风雨度危巅。
半空云锁浑无地,一径人通直有天。闻道前途山更险,及时须着祖生鞭。
清时作宦得閒游,更喜祗园景物幽。山色连云迷晓径,松声绕涧杂寒流。
层台回首诸天近,半日凭栏百念休。薄暮归来心更乐,离离禾黍万家秋。
重阴绕屋蔽晴晖,独卧东庵半掩扉。日似小年人事简,风如太古世情稀。
石田有稻供蔬食,野径无尘染素衣。一段山居多少趣,临风几度倦高飞。
蚤年书剑客京师,愧以疏慵辱子知。龙榜已欣曾并举,凤池犹幸重相随。
交游满眼还谁厚,尔汝忘形有宿期。总道玄都盛桃李,东风宁肯弃残枝。