一雨初晴菊瘁花,朝来啼杀报晴鸦。地邻异域空怀古,人对残秋更忆家。
十月红炉是明日,往年新火醉流霞。匆匆又上湖阳道,何处还堪驻客槎。
断岸崩崖带草长,茂林高垲晚生凉。田头经水成驹卧,云色因风变狗苍。
战地尚馀唐垒栅,故城曾入楚封疆。牛童趁日贪扪虱,那解兴亡事可伤。
见说高斋住太行,溪山襟带古祠堂。圭桐叶落周家雨,铁树根盘晋国霜。
烽火不堪耕夜月,画图犹可挂残阳。自怜不及汾州雁,春去秋来过石梁。
谁怜宿料一生无,身后仍遭金十奴。帷盖却教蒙狗马,不知何事负农夫。
村村榆火碧烟新,拜埽归来第四辰。城里看家多白发,游春总是少年人。
山烟向晚白濛濛,人过梨花树底风。一犬不鸣村径黑,野灯孤起远林中。
语阑壮气欲消磨,奈此青灯永夜何。壁上取琴弹一曲,不知天外落银河。
施能卖晋移君贰,旃解讥秦救陛郎。多少谏臣翻获罪,却教若辈管兴亡。
一种冰䰟物已尤,朱唇点缀更风流。岁寒未许东风管,澹抹秾妆得自由。
太阴沦魄元不耀,太阳分光成二曜。呜呼怪铜盗此幻,透影在壁与背肖。
奁开㸌㸌光走庭,划如剸犀乍脱鞘。泓澄秋落百丈潭,疑有龙向天门跳。
秦娃汉婉化鸳土,宠雨恩云埋凤诏。当年椒涂鉴桃李,身后泉台映蓬藋。
枕簟无情草木香,笙歌不暖枭狐啸。髑髅一丑不再妍,不知持此将安照。
万斛珠玑委俑人,唤得偷儿成鬼剽。借问金椎一控时,何如海上青蝇吊。
寿如金石佳且好,此铭此篆两奇峭。今谁子后曩谁先,赢得细枢经蚁窍。
千古繁华一梦醒,恍然入手称神妙。丹砂□紫翠羽青,万金难买人年少。
君侯新自洛阳来,玉台人物今温峤。相看大笑古人痴,收镜入奁还自笑。