中怀无绊外缘间,深掩禅扉客到难。
胜景可曾飞锡去,好山多祇捲帘看。
画升讲座天花落,夜步吟轩海月残。
今日逢师堪论道,归心愁思一时宽。
狂僧草圣继张颠,卷后兼题大历年。
堪与儒门为至实,武功家世久相传。
莆田笔健与文豪,忧爱南山县咏高。
欲使英辞长润石,每逢佳句即挥毫。
清如韶濩谐音律,逸似鸾皇振羽毛。
羲献有灵应怅望,当时不见此风骚。
展开阅读全文
无似老且病,惟恐归田迟。
一旦得引年,九天还听卑。
尚沾二品禄,俾尽百年期。
恩深沦骨髓,感极横涕洟。
始营菟裘地,来向濉水湄。
城隅最穷僻,匠者宁求奇。
卜築悉由己,轩牖亦随宜。
外以蔽风雨,向内安妻儿。
燕雀莫群噪,鹪鹩才一枝。
因念古圣贤,名为千古垂。
何尝广居室,俭为后人师。
亚圣乐箪食,寝丘无立锥。
文终防势夺,去病耻家为。
文园四壁立,郑公小殿移。
伊余具员者,适会承平时。
无术毗万务,无才抚四夷。
为郡亦龊龊,劳心徒孜孜。
促身已天幸,拊己宜自知。
开卷颜间厚,复懼来者嗤。
勗哉知止足,清白犹可追。
凿破苍苔涨作池,芰荷分得绿参差。
晓开一朵烟波上,似画真妇出浴时。
寂寂复寂寂,告老间居日。
径草高于人,林鸟熟如客。
黄卷不释手,清风常满室。
内顾平生心,无过此时适。
翠盖佳人临水立,檀粉不匀香汗湿。
一阵风来碧浪翻,珍珠零落难收拾。
希文健笔钞韩文,文为首阳山下人。
宁止一言旌义士。欲教万古劝忠臣。
颂声益与英声远,事迹还随墨迹新。
当世宗工复题咏,忧宜率土尽书绅。
四明山水饶灵粹,唐有希韩敻出伦。
又见贤侯光乃祖,暂还仁里庇斯民。
出俗皆言为息机,性灵净僻似师稀。
前山月落夜吟罢,深院菊荒秋讲归。
谿雾锁窗灯焰短,雪风敲竹磬声微。
会期双阙重相见,应换当年旧衲衣。