莆田笔健与文豪,尤爱南山县咏高。欲使英辞长润石,每逢佳句即挥毫。
清如韶濩谐音律,逸似鸾皇振羽毛。羲献有灵应怅望,当时不见此风骚。
中怀无绊外缘閒,深掩禅扉客到难。胜景可曾飞锡去,好山多祇捲帘看。
昼升讲座天花落,夜步吟轩海月残。今日逢师堪论道,归心愁思一时宽。
从政区区到白头,一生宁肯顾恩仇。双凫乘雁常深愧,野马黄牛亦过忧。
岂是林泉堪佚老,只缘蒲柳不禁秋。始终幸会承平日,乐圣唯能击壤讴。
李杜诗垂不朽名,君能刻意继芳馨。清才绰绰臻神妙,逸韵飘飘入杳冥。
动与四方明得失,时教万物被丹青。斯文期主宜推毂,无使沉吟向外庭。
五人四百有馀岁,俱称分曹与挂冠。
天地至仁难补报,林泉幽致许盘桓。
花朝月夕随时乐,雪鬓霜髯满座寒。
若也睢阳为故事,何妨列向画图看。
早修天爵邀人爵,才近耆年便引年。
出处对扬多称职,始终操履众推贤。
鉴湖贺老非陈迹,荆渚朱公合比肩。
此去优游益吟咏,枝江集外别成编。
李杜诗垂不配名,君能刻意继芳馨。
清才绰绰臻神妙,逸韵飘飘入杳冥。
动与四方明得失,时教万物被丹青。
斯文期主宜推轂,无使沉吟向外庭。
凭亭献地豹言非,秦间谦颇又不疑。
四十万兵降死后,浑轮括母一先知。
仇池行馆最清虚,按部由兹得柅车。
对竹祇宜思穴凤,临流不可见渊鱼。
老来楷法不如初,试向间齐习草书。
落笔何曾见飞动,雕章早已过吹嘘。
伯英比圣功难到,怀素称狂力有馀。
若谓伊余堪继踵,祇应缘木可求鱼。