吴兴父子俱能画,笔端往往追曹霸。
当时托意知为谁,恻怆令人伤此马。
此马虺颓未可轻,昔陪八骏天衢行。
彩云禁御春如海,曾听玉辂和鸾鸣。
一从谢病离天仗,骨耸毛焦气凋丧。
耻与驽骀竞粟刍,自甘偃卧沙丘上。
孙阳去后苦难逢,寂寞谁加剪拂功。
羁金络月复何日,顾影怀恩悲晚风。
古来千金市骏骨,况此精神那可忽。
饲秣重归十二闲,犹堪万里奔腾出。
素性昧生殖,贮积维简编。群经既并蓄,百氏无弃捐。
所至每充栋,来往劳车船。及兹获安居,插架牙签悬。
寓目自忘倦,课孙犹拳拳。岂徒事佔毕,对越希圣贤。
开轩面东岑,远近压群峰。峰头有岚气,旦暮生晴空。
映日飘几席,因风媚帘栊。幽人乐宴坐,极目开轩窗。
青枫坠湿翠,白鸟穿溟濛。支颐每自适,清乐谁能同。
嘉卉比君子,亭亭植清时。出污色不染,过雨叶更奇。
我家濂溪翁,自昔偏爱之。后人艳高谊,种之益蕃滋。
碧香或送酒,适意还题诗。酒香远愈好,每与南薰期。
我家在田里,早习耕与锄。频年饱禄食,揣分惭农夫。
得归理先业,弃壤成膏腴。秋来稼初熟,蔼蔼黄云敷。
登场未溢廪,先拟输王租。所希食其力,敢惮四体劬。
藕丝系楼船,欲挽安得止。女子不出门,丈夫志千里。
终日听君言,归期已难拟。况此隔三秋,音书无一纸。
相见不恨迟,相思不能已。愿为汉相如,勿学苏季子。
相如太薄情,文章媲青史。季子誇金多,徒令愚妇喜。
愚哉宋司马,仲尼安可轻。欲害其如何,不知天所生。
此山昔葬骨,废穴尚留名。宿土消含饭,飘风散精灵。
日中狐兔集,夜半鸱号鸣。当其崇建时,久远劳经营。
荷锸万夫集,石椁三年成。讵知百世下,牧竖来纵横。
君看孔林树,千古犹青青。
人心昼所思,夕暮形梦寐。感通在积诚,默默恒相契。
怜君七尺躯,失怙自童稚。庭训不及闻,甘旨何由致。
昨来荐蘋藻,焄蒿格诚意。音容接髣髴,綵服疑趋侍。
鸡鸣恍惚间,枕簟空流涕。羹墙与手泽,触目多悲思。
梦时此心存,梦觉心岂异。永怀罔极恩,欲报知无计。
勖哉期立身,显扬绍先志。
凄凄霜露零,杳杳鸾凤析。呱呱襁褓儿,惨惨床帷夕。
长嘷向青冥,所天成永隔。蜀月旅榇孤,吴云故山逖。
险坎固多虞,生死宁复惜。迢递履道途,艰难搆窀穸。
岂惟仓卒间,岁月终感激。晚节力在今,矢心良自昔。
矿石尚或磨,精金犹可革。此心比金石,千古终不易。
都城雪霁春融融,月轮皎洁当晴空。喜传恩诏出三殿,洞达天门开九重。
神鳌来自沧溟里,背拥仙山翠如洗。楼台氤氲瑞霭凝,岩峦缥缈祥烟起。
银灯匝地生光华,点点星毬笼绛纱。上林万树彤霞影,东风一片芙蕖花。
是时仙仗临丹陛,五云高捧銮舆至。阙下旌旗虎卫严,花间剑佩千官侍。
大庖列馔御筵开,教坊合乐欢相陪。铙歌声逐箫鼓发,綵队舞随干羽来。
番夷稽首拟丹扆,御炉馥郁香烟紫。中官促宴酒如渑,群臣既醉天颜喜。
覃恩不但遍朝堂,此夕欢娱同万方。至仁覆育同天地,治化久矣趋虞唐。
小臣幸济升平世,传柑几度沾恩惠。愿效三呼比华封,共祝皇图千万岁。