自得曹溪法,诸经更不看。已降禅侣久,兼作帝师难。
夜木侵檐黑,秋灯照雨寒。如何嫌有著,一念在林峦。
剪发兼成隐,将心更属文。无憀对豪客,不拜谒吾君。
画壁惟泉石,经窗半典坟。归林幽鸟狎,乞食病僧分。
默坐终清夜,凝思念碧云。相逢应未卜,余正走嚣氛。
松底诗人宅,闲门远岫孤。数家分小径,一水截平芜。
竹节偶相对,鸟名多自呼。爱君真静者,欲去又踟蹰。
漂漂东去客,一宿渭城边。远处星垂岸,中流月满船。
凉归夜深簟,秋入雨馀天。渐觉家山小,残程尚几年。
病来难处早秋天,一径无人树有蝉。
归计未成书半卷,中宵多梦昼多眠。
渐觉风沙暗,萧关欲到时。儿童能探火,妇女解缝旗。
川少衔鱼鹭,林多带箭麋。暂来戎马地,不敢苦吟诗。
春娘爱上酒家楼,不怕归迟总不忧。
推道那家娘子卧,且留教住待梳头。
不论秋菊与春花,个个能噇空腹茶。
无事莫教频入库,一名闲物要些些。
匝岸青芜掩古苔,面山亭树枕潭开。有时弦管收筵促,
无数凫鹥逆浪来。路入龙祠群木老,风惊渔艇一声回。
人传郭恽多游此,谁见当初泛玉杯。
愁指萧关外,风沙入远程。马行初有迹,雨落竟无声。
地理全归汉,天威不在兵。西京逢故老,暗喜复时平。