世间何水独流清,惟有箕山此一泓。
只恨许由曾洗耳,却怜无处濯吾缨。
夜长难得寐,况复雨淋淫。
百事不如意,一时都上心。
客程歧路远,归兴海涛深。
赖有东林社,招摇赋赏音。
人世阴晴了未知,一僮一鹤自相随。
已无少小尊前梦,惟有老来乱后诗。
花落鸟啼眼几觉,水流云散醒多时。
蟠桃结实三千岁,知熟黄粱几度炊。
西风独凭阑干处,可是愁中鬓易华。
老木不生秋后叶,孤灯空结夜来花。
中原落日无归雁,故国青山有去鸦。
欲向清尊消旧恨,路迷行客正思家。
维舟烟柳外,风健布帆轻。
雁过家千里,鹃啼月五更。
山川行客梦,风雨故乡情。
问宿枫林晚,袁州第一程。
荼策入禅扉,愁城酒解围。
泥黄肥客屦,云淡护僧衣。
心事溪相照,吟情雨带归。
未盟泉石隐,林鹤背人飞。
家住温州雁荡巅,归帆曾载买山钱。
江山寂寂芦花白,好似今朝纸上船。
又风东风吹路尘,伤心红紫易因循。
杜鹃啼歇三更雨,燕子衔归一半春。
近水夕阳凭远树,东家飞絮落西隣。
小舟撑出前村去,忽听人声不见人。
移种青松数寸苗,俯看微小识孤标。
他年夭矫擎寒重,莫引閒藤上碧霄。
展开阅读全文
忆昔长安都会地,草木晴辉钟王气。
襟带江湖气象雄,自是天王兴复际。
春风楼阁五凤城,玉漏声催香雾盈。
户外昭容鹤禁开,殿前执政鵷班行。
柳绿桃红湖水曲,尽日欢娱犹不足。
画船箫鼓绕云深,彩伏旌旗吹月色。
谁知世道互翻覆,沧海倏变为桑田。
胡笳哀怨动朝市,麋鹿来游旧陌阡。
汉宫明妃空艳丽,苑外铜仙亦洒泪。
古来社稷有兴亡,岂识于今不平事。
禾黍离离迹可怜,伤心回首古苔边。
清明寒食方便家酹,痛哭深山闻杜鹃。