佐郡声名久,辞家道路难。那堪今日去,犹是昔年官。
旌节先春度,爰书入夜看。君平能自卜,留滞不须叹。
来者未有极,往者良已矣。道傍垄成行,日夕多风雨。
黄蒿塞墓门,飒飒青枫树。重关扃幽泉,蝼蚁相料理。
悲彼远游人,不如疾归止。
喜金鱼乍绾,玉节更颁,功名都就。归老田园,松菊浑如旧。
往日中元,恰逢初度,又小春时候。天降长庚星,垂宝婺齐膺眉寿。
堪羡君家,满庭玉树,数枝丹桂,谁论谢窦。牛刀试割,百里贤声骤。
片片白云,东去乡园,迢递频回首。綵衣遥拜,两袖清风,一杯春酎。
荷叶不任裁,藕丝不任缝。相呼早出浦,游子怕窥侬。
锦帆江色静芙蓉,綵服翩翩紫诰重。久为客居怜节换,况堪君别与秋逢。
才名天下知廷硕,人物吴中数士龙。君到周南莫留滞,彤扉琐闼待从容。
水漫孤村白,花依别屿红。阴阴沙际日,细细午前风。
贳酒从邻媪,呼舟学钓翁。一春唯寄兴,山色鸟声中。
野外常无事,多看种树书。迂顽堪自笑,踯躅欲焉如。
饮客中山酒,寻春下泽车。倦游频息驾,意惬即吾庐。
令子弹冠日,慈亲属纩时。荻灰寻旧画,机石讶新支。
上国人留挽,空庭鸟助悲。秋风不相惜,偏向楚帆吹。
一身唯苦节,三徙得仙闾。欲试趋庭训,还探繫肘书。
江清鱼入馔,秋晚药供蔬。白首堪相慰,清尊幸不虚。
结宅千峰里,真堪与世违。云来似招隐,鸟下为忘机。
花径缘溪窄,茶烟带雨霏。有时还隐几,应是灌园归。