四时昼夜有成姿,用舍行藏亦易知。祭器无周应独抱,儒冠有越莫空资。
乱由径窦人皆笑,不出门庭鬼亦疑。千古常经川上水,莫将闲气动诗脾。
志欲钻研探本原,圣言争柰远如天。爬沙愧我迟而钝,穿石输君敏且专。
方识立身须广大,也知去道每轻儇。若将中正在正鹄,砥镞磨锋必入旃。
大而天地无边际,细入无伦极眇锦。
一器之中涵一理,随其所在莫非天。
司聪坎体本来清,举世都将贮笛筝。饱听翛翛北窗吹,人间能有几长庚。
晋士当年一岘山,高风千古邈难攀。
浮岚煖翠依然在,不入人间大梦关。
龙骧虎步反狐疑,解事陈琳却似痴。
灭火不关千里草,汉家社稷付屠儿。
宇宙中间此考亭,接连千圣集三灵。乍年松柏参天翠,无事莓苔满地青。
道统拳拳俄栋宇,人心隐隐又雷霆。世间万事无难者,但把纯心对六经。
汉武秦皇代有俦,奸人常缓钓鱼钩。
公孙不但能牵纵,巧计犹工毒上流。
夏葛冬裘事已殊,茂陵礼乐议何迂。
去周未远真淳在,莫把公孙例汉儒。
事理纷纷未易穷。其间脉终要通融。
能於博处知其约,渐次收功一贯中。