安得茅茨美化流,弦歌多著武城游。
文章久矣经天地,孝悌非徒淑党州。
惟有命焉轲不谓,贫非病也宪何羞。
曼相能使人相类,莫信诗人浪诉愁。
莫逐嗟卑嗟老流,谋身先向吕宫游。
力耕不怕水和旱,笃信能行貊与州。
寡悔到头终得禄,不恒自古或承羞。
藜羹布被君休叹,五十无闻却是愁。
人为万物灵,无处不可见。
天地生物心,得人始周遍。
有心郑国渠,关中为富衍。
三十六陂流,江南谷为贱。
况如禹沟洫,流注周丘甸。
是皆人所能,区画固为善。
有力皆必为,有知悉能辨。
亦可展经纶,未足穷圣彦。
有如一隅地,同出天地奠。
未尝阻耒耜,亦堪致芬荐。
陂塘不能及,桔槔亦非便。
凿井设辘轳,祗益增疲倦。
何人静眼,潜窥出灵变。
种种田器中,众美独车擅。
鸠集群朴樕,构以天丝线。
纵交合散杂,骨节不凌僭。
相续同相生,如纽亦如辫。
三十幅一毂,体用无迷眩。
轧轧远有声,在田光恍龙战。
吸吐皆自能,先后迭相禅。
形如先天图,运若坤灵扇。
东西隔参辰,出没递隐见。
升腾为银河,不足惟小欠。
长流尽碧涧,腑臓悉充羡。
金龙吐琼液,急速如过电。
合凑作波涛,飘洒余雨霰。
远观骤倾泻,近看避沼溅。
陂渠虽隔绝,流水足怜羡。
云雨尽虚无,千亩自葱倩。
岂徒美粳稻,且复肥鰌鳝。
火轮亭午时,田头捩飞练。
老农茅屋中,华胥梦方晏。
逸逾他百倍,劳止岁一缮。
明代造化劳,幽无鬼神谴。
上帝安高居,赤子逾增眷。
冯夷被人使,独得无靦面。
人心一一妙,智巧弥宇县。
秦蜀想皆然,不但吾福建。
此物亦易知,何堪太夸衔。
间居百无为,聊用娱笔砚。
圣心天地蕴,言语其精华。本末惟一贯,根香非两家。
薄言采撷之,入口如含咀。始知真滋味,熊掌不足语。
汉初帷幄有真儒,五百馀人辙予卢。三十六宫来往处,子房终得邵尧夫。
玉露金茎晓发寒,秋风仍作去年看。
蛩声疏雨长为客,雁影残蝉独倚栏。
钱砚窗棂云影淡,丹枫溪曲水痕乾。
西风曾与黄花约,拟掇繁英贳酒餐。
出话谁能敢不仁,未行未足信於人。
欲求内外皆无间,兑口终须后艮身。
诗书礼乐敢忘钦,自是而翁力不任。
莫把溺冠轻议论,要观过鲁太牢心。
仓庚杜宇已喧卑,出地奔空独尔迟。
六合中间皆起处,一更前后恰来时。
吝蜗封闭俄惊破,迷蝶沈酣恐未知。
菌蠢蛰龙安静退,不妨奋豫小愆期。
落日长沙被鵩惊,愁来强把死生轻。洛阳才子何多涕,太息沾襟过一生。
仲尼齿发正强时,夜夜神交似故知。
话到子孙郊禘处,几回对榻共攒眉。