一时决讼憩棠阴,底事南人惜到今。
德化及人仍及树,止缘当日本根深。
展开阅读全文
昔在辛酉年,余裁十有八。
翁时多十岁,无地贮英发。
世运欲转移,正气久郁阏。
科场弊已极,无复分椒樧。
千里足难羁,须作奔泉竭。
闭目骇奔腾,掩耳羞嘈赞。
归来分躬耕,复不禁芽卉。
蒯缑走杭越,触藩不能脱。
纷纷梦中人,妄与谈空阔。
翁兮独家居,自得真机栝。
一日山河新,妙契静中斡。
尚堪作子长,亦久抱恻桓。
遂生肥遁心,确乎不可拔。
人间闹蜂蝶,过目惟蹙頞。
惟有燕归来,卷帘无阻遏。
室呜孺悲瑟,门断陈遵辖。
惟我拜床下,见侍隆中葛。
躯为天地惜,日用诗书豁。
但见居深深,谁知活泼泼。
松柏晚丛立,姜桂老逾辣。
新年俄八十,道气方兰茁。
平生善养气,不作穴人揠。
年来滋长茂,略不惊齿发。
人生各有志,万物不能夺。
善身背生色,济世腓无{拔左换月}。
一与时偕行,造物自见察。
人寿百二十,尧夫岂虚喝。
分数天所裁,与行自能达。
老彭祗谀言,但论道本末。
更阅五十番,飞蜂与斯蚻。
生贤造物意何仁,一本从来只为民。
择取易中五阳卦,要令到处四时春。
黄扉紫闼终行志,碧水丹山且爱人。
满县栽花祗悦目,桑麻雨露是公真。
骨肉真情出不期,捐阶盖井我何知。
风埃满目间来往,天性曾无一点疵。
人间何处看真色,午夜天心月满时。
无限凡夫空肉眼,凝眸决眦望西施。
仲尼死后百年期,定把离骚继四诗。
占断江南烟雨绿,历山穷子与湘累。
圣心天地蕴,言语其精华。
本末惟一贯,根香非两家。
薄言采撷之,入品如含咀。
始知真滋味,熊掌不足语。
斗邑军余种未芽,敛形还葬复千车。
天行底事无差择,偏入长斋礼佛家。
为尧为舜配三才,功用都从此处来。
颠倒反为饥渴想,迷轻失重亦堪哀。
虹桥一断几午龄,亲手文公再造成。
何事游人尚迷路,乱寻无楫渡船撑。