近水千条拂画桡,六桥风雨正潇潇。
枝枝叶叶皆离思,添得啼莺更寂寥。
冰为骨格玉为神,姑射山前太逼真。岭外江山千万树,溪边林下两三人。
脸无铅粉轻匀色,心有灵犀绝点尘。明月仙娥何处去,罗浮分得一枝春。
月明林下独凝神,疏影横斜为写真。净扫蛾眉妆镜女,轻移琼袖倚栏人。
偏宜皓月偏宜雪,不受狂风不受尘。却怪南枝花满树,北枝犹自未经春。
半似天仙半似神,半如崔氏镜中真。香迷五百烟花阵,色妒三千粉黛人。
细雨微霏滋艳质,暖云重叠护芳尘。纷纷红紫争明媚,占尽风流富贵春。
江北江南路欲迷,回风轻态更依稀。雨晴炀帝宫前见,春晚陶潜门外飞。
惜别有情还傍马,恼人无力故沾衣。飘零切莫随流水,化作浮萍何处归。
灯下裁衣寄远人,漫拈针线倍伤神。愁多心绪牵成病,日久形容想未真。
长短只依前日样,窄宽犹记旧时身。知君命走红尘外,劳碌于今瘦几分。
卓荦黎生先有聘,风流钟子后相亲。桃花已入刘郎手,不许渔人再问津。
乞巧传杯不暂停,人间天上两关情。西风吹断牛郎泪,洒落帘前作雨声。
生长隋堤婀娜枝,玉骢曾系碧丝丝。可怜无力东风老,还向樽前绾别离。
峰峦回合树青葱,茅屋参差一径通。匝地藤萝云护绿,满林桃杏雨含红。
丝桐夜抚梅边月,石榻晴眠竹外风。避世已拚天下事,出山应笑紫芝翁。