地接雄燕盛,山连绝塞长。黄尘今古道,白骨战争场。
故垒风尘惨,颓城草棘荒。金珠买云朔,过客为心伤。
高原一上快人情,指点苍烟是凤城。异地久淹情尽倦,家山忽见眼偏明。
黄尘衮衮如前导,白塔亭亭似远迎。一曲怀乡谁与和,隔林幽鸟两三声。
功遂名成泛五湖,知几千古擅良图。向教勾践堪同乐,不识先生肯退无。
一沼曾教役万民,一峰会使九州贫。江山假说方成就,真个江山已属人。
一声镊子噪秋蝉,门内老僧惊昼眠。毫发尽时髦发在,夕阳芳草自芊芊。
一脉金波唤作泉,孤城小小带疏烟。从容三让登车后,黼黻炎刘四百年。
何年云母化苍颜,阖境居民尽仰瞻。应是山城春意少,天教遮断北风寒。
始山之东山之隅,龙神风物美且都。泉清树茂田膏腴,中有太古仙民居。
云是先人之故庐,龟趺千字存遗墟。右冈左林跨修途,前潭后阜开画图。
柳
幽鸟避人飞去,好风恋竹频来。为爱僧家庭宇,莫教踏破苍苔。
摵摵寒沙投马蹄,萧萧胡吹袭春衣。冰坚石齿河声断,霜落川牙树影稀。
长路几经行客老,青山长见白云飞。何时还却行缘债,卓个茅庵冷翠微。