维时孟春月,岁事司勾芒。微阳力犹弱,未足扶百昌。
风伯偶偃旆,电师亦潜光。坚冰顿欲解,蛰户不肯藏。
群阴势未屈,寒飙忽飞翔。积阴既得泄,雪意亦异常。
痴云迷澒洞,烟水俱苍茫。行人有堕指,裹足畏前冈。
疏梅强解事,一笑矜芳香。谁怜百草死,万木寒仍僵。
东君始用事,抗此凛冽刚。那知假微暾,乃复为此祥。
幽人解春衣,酒券仅可偿。倚此数日暖,苍黄索衣裳。
万事多反覆,天心难重量。赖我有残榼,聊足资清狂。
此意谁复论,醉眼空望羊。
昨日晴天花满树,今日风前已飞絮。闲花可是天与红,着意东风吹不去。
偶然乘此花树空,遂揽春晖学飞翥。人间此鸟久不出,拟欲高翔入鹓鹭。
凌傲风光不自羞,狼藉空庭复谁觑。自应敛衽避芳尘,一笑非关迫迟暮。
可怜开谢百日中,浪遣花神费调护。岭梅何事挽不留,零落风枝怨寒冱。
徐侯当登瀛,结屋在幽渚。于焉穷心迹,无乃异出处。
西风肃高秋,黄鹄时一举。自谓可过之,丘壑出肺腑。
俗眼殊未高,此意吾窃取。长卿少倦游,征衫涴尘土。
羞陪漉酒翁,共作斜川语。鱼鸟杂冠巾,蒲莲暗樽俎。
江湖满天地,置身岂无所。黄帽与青鞋,造化久见许。
平生钓饵兴,临老尚龃龉。兹怀固泯默,感激聊自吐。
安得载笭箵,孤蓬听秋雨。
昔我筑室花姑川,短蓑青帽耕春田。一犁落尽菖叶雨,双犊自分春草眠。
向晚归来卧牛背,小巷疏林日犹在。系牛柳下门未关,邻翁携酒牛边醉。
回头往事无十年,田入富家牛卖钱。草荒春陇贼烧屋,十口有家无一椽。
眼昏头秃不如意,此画一见心惘然。河间岂是田家子,书多自可天禄比。
平生眼厌玉骅骝,水牯作图聊复尔。北陌东阡唤未归,空遣农人告春事。
田间望月看吴牛,老子从来乃如此。便当火急解龙泉,换取四蹄耕雨水。
念昔桃始华,别君漳水头。相别几何时,天事司蓐收。
阙月六度圆,相见间何阔。百年飞电中,能得几回别。
别君几何时,忆君如饥渴。饥渴良有时,思君无时节。
野人苦幽独,相值谁与亲。流落在苍莽,坎轲一伤神。
相望参与商,相隔云与泥。草木忝臭味,笑谈极相思。
相思一何久,行行重回首。回首征雁行,中有来书否。
寒风转平林,密雪吹重裘。游子当北征,朝曦趣行辀。
人生会有别,一诀宁复愁。念君最少孤,束发勤清脩。
寿母岂不力,白发今满头。功名唾手事,岁月逝欲流。
长安小车儿,哆口笑土牛。君才岂不高,逸气横九州。
弊帚已千金,白璧价未酬。愿言慎行李,去去君勿留。
平生爱山意,瞑目想奇崛。东南号多山,万岭空峍屼。
不知垆锤工,铸此一尤物。峰峦与天近,紫翠争日出。
何年飞三山,此事亦恍惚。要欲移嵌岩,下作仙圣窟。
我愿从之游,飞升蜕尘骨。山行尚悠悠,客意殊忽忽。
弱水不可渡,瘦马聊自兀。落日回寸眸,飞鸟但灭没。
春风吹云不成雨,暖日将春到花坞。知君不羡鹤林神,但将诗作催花鼓。
饕风虐雨一扫空,国艳天香为君吐。金刀盟在不敢寒,急走送君花满盘。
何郎要将汤饼试,不放枝头朝露乾。樽虽有酒莫谩把,客未可人谁共看。
想当风暖月更白,流苏帐挂香团栾。应笑老翁门寂寂,咫尺谁来草玄宅。
暗香和月与谁同,芳条委地无人摘。春与幽姿似少情,雨打风翻漫狼藉。
反侧虞戈兵,流离厌山谷。师兴解重围,乱定出荼毒。
提携望乡关,老稚甘趼足。故里成丘墟,门巷亡诘曲。
大木亦已薪,蔓草行可束。东邻杀翁媪,祸难云最酷。
白骨在草间,零落不相属。西家各奔窜,系掳及僮仆。
当时黄金囊,掉头不肯赎。新交半亡没,变故谁记录。
举家竟何归,寄食叹局促。凶年大军后,旱气日熇熇。
涸井不供炊,垢腻那得浴。不知病瘦躯,何以度蒸溽。
自从关陜乱,威弧殊未韣。十人九无家,荡析岂所欲。
微生何足论,主食久不玉。但愿早休兵,四海各安俗。
老火倏巳尽,金行殊未刚。弱枣渐可剥,七月犹骄阳。
赤日不可向,白汗惊流浆。谁将穷谷冰,为我濡枯肠。
况兹老病躯,息偃真在床。敲秋赖风玉,微飙袭衣裳。
言念北征士,万里方拓疆。秋云静边日,光耀剑戟场。
君今饱韬略,论事时抗章。诸公颇动色,有策云甚良。
何当给锋车,结佩朝明光。一鼓收关河,再鼓擒戎王。
兵戈既静洗,不复腥犬羊。万夫各解甲,四海均清凉。