为贫作漫仕,未必胜陆沈。冠缨日羁縻,鬓发空侵寻。
昔为云出岫,今作鸟归林。暮年一丘壑,往往谐初心。
窗明设净几,衣露张鸣琴。缅怀靖节翁,更赋归来吟。
悠悠倦徂征,忽忽厌羁旅。出门复风埃,况乃迫繁暑。
兹游惬初心,突兀见精宇。高人昔所庐,树木亦奇古。
微风入冠裳,林影散廊庑。僧窗静无尘,灯火照眉宇。
阅此坦腹姿,须发稀可数。乐死固不虚,颜色如处女。
平池渺清深,淅沥过新雨。谁言临池工,至技本天与。
鹅群久已空,团扇复何许。兴尽且当归,夜半月方吐。
双燕何时来瀚海,寄巢脩椽巢不改。春深巢稳初养雏,双雏引颈仰哺呼。
雄将雌出双雏孤,雏危堕地声呱呱。雌随雄归见雏泣,主人将雏纳其室。
双雏脱死翅欲开,玄衣素臆去复来。明年主人开寿燕,画鼓停挝歌舞遍。
双雏傍席争回旋,共衔青柏置樽前。口不能言对以臆,再拜寿君如柏年。
千秋节当八月五,御楼卷帘看马舞。黄衫玉带分两行,绣衣宫人击雷鼓。
梨园法曲凄且清,相传犹是隋家声。宜春北院蛾眉小,初按新声未有名。
侍女焚香跪瑶席,更看真妃作生日。恰值南方驿使来,旋采风枝露犹湿。
当时盛事人争传,荔枝香曲是新翻。宫中行乐事亦秘,此曲不许人间闻。
马嵬梦断香尘息,满山荔子无人摘。却归西内冷如冰,一听遗音泪空滴。
舟在琵琶旧日亭,玉箫更弄月微明。湓江故事新歌曲,便是香山此夜情。
鹊尾烟横不卷帘,莫嫌好客坐无毡。道人此室知何用,留与衰翁听雪眠。
江鼍吹浪江水急,雷师鞭鼓旌旗湿。黑风驾雨霹雳鸣,怒龙拿空半天立。
须臾阴云空四垂,广寒殿冷风披披。玉觞燕罢王母归,红鸾簇扇香雾飞。
百尺寒松老干枯,韦郎笔妙古今无。何如莫扫鹅溪绢,留取天吴紫凤图。
去年束书薄游梁,今年下马古滁阳。滁阳寒食少人出,满城山雨惊淋浪。
闭门客舍颇无事,五白大呼同舍郎。樽前谁唱醉翁曲,鸟歌花舞催红妆。
竟须薄酒浇永日,肯放羁愁煎客肠。功名老矣白发出,岁月几何归路长。
江头藉草作寒食,细雨梨花思故乡。何当秣马候明发,便可一苇横长江。
千村万落鸟呼客,山南岭北花吹香。仍须戒妇速作黍,会见鹿门归老庞。
鸡头子熟客新尝,流落空嗟各异乡。红线绿荷香里梦,十年灯火记钱塘。