人命甚脆弱,百岁良逡巡。日月不可恃,齿发宁长新。
但恐㰦欠间,二首仍六身。尘冠急须弹,荷佩便可纫。
愿言同耦耕,永继沮溺尘。会看此水头,有人行问津。
家近平湖草树青,几年于此寄高情。有时亦为衰翁出,谁道庞公不入城。
春来花草尽关愁,风雨妨人懒出游。不见鞓红去年面,可怜孤负玉风流。
雕尽朱颜白尽头,种花本为欲忘忧。谁知花上风和雨,添得周郎一段愁。
一身和影共婆娑,看尽人间两鬓皤。要好只销长闭户,便开三径已为多。
洛红闻说烂如霞,应著青油密护遮。莫剪姚黄供老眼,使君头白懒看花。
人生如浮云,梦境无真乐。功名绕床卢,聚散合钱醵。
可怜灯火读,圣处恨未博。我非金闺彦,敢静玉关柝。
衰年未免俗,万事随猎较。安得共芳洲,相期采兰若。
眷言平生欢,宁负岁寒约。唾手可书绅,君意良不薄。
长卿未老久倦游,家无斗酒不得州。平生拙甚屋背鸠,羊头可烂身不侯。
言辄触讳恐转喉,怒逢醉尉常反眸。庙堂戛击方鸣球,老人行歌聊饭牛。
我贫木奴欠千头,夜长昼短怀百忧。岩栖谷汲谁与俦,草木黄落空悲秋。
饥鹰小呼即下韝,老顽不受良工锼。长年憔悴拟四愁,浮生无根同舞沤。
更以外物为赘疣,黄侯皎皎清且修。怜我南冠如楚囚,落笔衮衮不肯休。
人物眼前无此流,合持五线裨冕旒。姓名下覆黄金瓯,万里一秣看骅骝。
去年操瑟不见收,闻君欲买吴江舟。明珠白璧惜暗投,千金价重苦未酬。
感君尺鲤论绸缪,逝将好我那肯魗。微吟有句亦复搜,敢撼大树看蚍蜉。
元龙气高百尺楼,此而未遇彼则不。人虽曰畸天乃侔,会当有驲旌林丘。
钓丝未可归沧洲。
仲容无双天下士,草木自应殊臭味。嵇康似鹤在鸡群,子阳如蛙真井底。
小巫神气惊大巫,一见敛颜羞欲死。眼无皂白敢妍媸,口有雌黄谁
贞妇生江南,少小称丰秾。委身事良人,相与欢笑同。
良人去不返,两鬓常蓬松。谓言有膏沐,未识谁为容。
日日上山望,水远山复重。藁砧竟不来,望望终无穷。
一朝化作石,僵立由天公。天公表坚贞,令与山始终。
仙衣绣藓晕,宝髻摇花丛。滔滔日月逝,此石存高峰。
清名阅千古,劲节摩苍穹。恨无采诗官,作诗颂遗踪。
用之邦国间,庶以消淫风。