少日无心佩紫囊,一生裘葛是衣裳。但知野服寻山便,不学唐装又晋装。
琴高古仙人,控鲤飞上天。丹炉访遗迹,邂逅馀山巅。
石壁削寒玉,万仞凌云烟。隐雨有石屋,垂钓临平川。
旧闻钓处石,可坐八九筵。邑宰颇呼客,醉歌日留连。
里胥厌追索,挽石沈深渊。高秋见涯涘,巨石呈方圆。
斯民不可扰,此理甚坦然。岂非仙圣居,未易污荤膻。
馀生欣晚遇,想像追真仙。净绿不敢唾,薄暮聊周旋。
朱门深闭得香多,晓日烘帘气自和。此地有窗无一席,固应宜著病维摩。
几日春风自在颠,谁家相唤上鞦韆。难留花住那堪雨,不奈天寒更禁烟。
白头武部最风流,便是汝南陈太邱。折角乌巾人似画,与谁同伴两山游。
大年著色山前雨,摩诘无声句里秋。已是湖山无限好,更栽芦叶伴轻鸥。
两翁投老各华颠,往事重论亦黯然。只有高情无岁月,相看依旧似当年。
西来蕃使换毡裘,渡海风帆入帝州。醉里宫花红压帽,千年今日记千秋。
云意悠悠晚尚坚,玉尘犹未破清寒。不知谁把千岩雪,付与诗翁马上看。
当年淮水未归时,紫塞天尘玉座知。今日临边须老子,莫辞万里拥双麾。