白头人自日边来,泽国风帆破浪开。已近玉楼船又去,却回愁眼望蓬莱。
汉宫五月多南风,宫槐覆砌花阴浓。彤庭破晓瑞雾薄,宝槛茙葵迎日红。
池面鸡头青蹙衄,菖蒲有花池水绿。殿阁风清白日长,五丝结綵献君王。
汉皇年来新受箓,自篆天书辟邪毒。六宫此日多欢娱,就中何人恩宠殊。
黄金钗横绛囊小,争带君王亲写符。
树里金衣不露身,欲寻啼处了无因。绿阴长得成何事,遮却黄鹂最恼人。
名满人间未足多,胸中万顷著烟波。松江风月无人见,谁与玄真画钓蓑。
秣陵城门夜不开,城头椎鼓鸣春雷。绯衣擎火燎民屋,万井一炬飞红埃。
道傍横尸人不识,血流但见秦淮赤。府中官吏一百人,尽取姓名书罪籍。
元戎被执不得归,贼坐黄堂纵呵斥。明朝传檄下九州,九州牧伯不敢收。
可笑官军櫜羽箭,环视走卒撄城楼。将军楼船下巫峡,胆落双旌俱卷甲。
日枭五十三头颅,一战何曾短兵接。今年新起故将军,灞陵醉尉勿浪嗔。
文致太平武定乱,非渠谁复清风尘。
客从远方来,遗我故人书。故人久别离,一别万里馀。
相望不相见,各在天一隅。感君慇勤意,字字如明珠。
上陈昔欢乐,次问今何如。昔别俱少年,老大今苍须。
良时不我与,岁月空踌躇。馀生如梦寐,尺素徒卷舒。
为我谢故人,远致双鲤鱼。恨无木瓜篇,报君以琼琚。
闻说朱栏照眼新,一溪清浅共谁分。可怜桥下无情水,不遣龟鱼识使君。
七十诗翁鬓已华,平生未识水仙花。如今始信黄香错,刚道山矾是一家。
山僧知我去匆匆,旋印红泥乞老翁。拟唤人间三昧手,共分天上小团龙。
荆王翠羽衾中梦,太尉销金帐里歌。若以道人银色界,虽无欢笑亦无魔。