洗耳清泠万虑消,灵台无地著尘嚣。此情难与时人说,直欲凌风访子乔。
忆年三五在妆台,曾亦东涂西抹来。今日头颅成老丑,平生意气转迟回。
桐琴只作南音写,芰服还依旧样裁。尊酒论文重许我,雅怀从此为君开。
钓者忘渔猎者空,风云千载兴奇逢。纶竿化作矢戈去,渭水安流日夜东。
红紫酣春醉复醒,洗妆谁把玉壶倾。寒泉可是能言鸟,为向东风说此情。
江梅已放腊前枝,双鸟犹嫌春信迟。早晚园林红绿遍,穿花度柳自娱嬉。
淇澳猗猗玉万竿,和烟和雨翠成团。城中真是无闲土,两个犹从画里看。
行人意似江流急,舟子心如白鸟闲。无限短长亭外路,不知何日到家山。
人皆可以为尧舜,作圣由来在养蒙。山下泉流知出意,麻中蓬直籍扶功。
师儒名分清高地,桃李门墙淡荡风。我有一编童子习,几时谈论与君同。
问水寻山路已赊,小园日步趣偏嘉。携琴径造因看竹,载酒频过为赏花。
金谷芳菲成寂寞,钱塘风景号繁华。凭君莫起柴桑念,四海于今是一家。
金牌十二促还军,黄雾遮天白日昏。大厦无人支一木,腥风从此污中原。
青泥尚染苌弘血,东市犹衔蕴古冤。欲斫当年奸桧首,南枝下树□忠魂。