寄傲宁须门柳,哦诗不必庭松。
伴我虚心直节,领渠明月清风。
展开阅读全文
霜肃守空晴意力,江清一带玻璃碧。
微波漾日光浮浮,万顷无声流寂寂。
湾头轻舠一叶微,篙工急刺驰如飞。
饥鸦见人自惊去,未若鸥鸟能忘机。
船头午后炊烟起,飒飒微风掠苹尾。
江皋有客意何如,独立无言望江水。
几日凝空雪未阑,江头乘兴一凭栏。
瑶池宫阙连天迥,琼圃山川特地宽。
极目龙沙千里远,倚空冰柱数峰寒。
望中浑觉蟾宫近,便欲乘风寄羽翰。
藉甚家声杜小冠,公候衮衮照门阑。
培风小作湖山隐,九万扶摇正好看。
平生南岳望重湖,烟霭苍茫认有无。
可是能来访苗俗,只今风化已唐虞。
千户侯封有国权,裁能姜韮当畦千。
如今谁是凄凉尉,却有新诗可手编。
孤根应得暖先回,天惜花房遣护开。
早是冰肌自清绝,却因冠玉更奇瑰。
太息凋年雨木冰,岁寒心事属何人。
携筇试绕墙边树,喜见琼林第一春。
银色诸天渺不穷,森罗万象匪靡鎔。
眼明的历南枝好,绝胜瑶台月下逢。
天姿不解入时妆,缀佩联琼特地芳。
几日东风回陇首,却教群卉羡天香。