乍识枫桥路,偏惊过客魂。乱云埋虎迹,健水啮山根。
野店春无酒,人家昼掩门。前峰好眉黛,应似苎萝村。
濒海多奇峰,势若神所镂。入秋事登陟,缘畦穷野堠。
豁兹耳目奇,失喜脱尘囿。晨光澹疏林,娇云蔽遥岫。
阴磴垂千尺,巉绝穿积溜。蜃阁时晦明,洪波或吞受。
风雨来半空,苍茫失晴昼。俯瞰千村迷,屹立一峰秀,贾勇探幽景,小憩得梵构,杂花媚秋容,暗泉喷幽窦。
了了浮修眉,丹青妙刻绣。创造自孙吴,残碑不可读。
但能辨旃蒙,漫漶迷蝌籀。吊古余遥情,兴废理孰究。
东望秦驻山,坤维相蹑就。图经九十九,罗列如饤饾。
睹此造化工,灵境为辐凑。此中有芝田,或者群仙耨。
摩挲长松下,恍闻笙竽奏。野衲建精蓝,忍草遍寒甃。
蠲渴资茗柯,清气溢襟袖。暂解人事缚,一与烟霞觏。
同游竞跻攀,吾意仍稽留。微吟憺忘归,余青恋回首。
工愁善病最怜君,梦里啼鹃不忍闻。仿佛旧时苏玉局,自将诗句哭朝云。
浅深春色几枝含,翠影红香半欲酣。帘外轻阴人未起,卖花声里梦江南。
芳草青青送马啼,垂杨深处画楼西。流莺自惜春将去,衔住飞花不忍啼。
五层塔影倒波心,野寺门开春水深。剩有山僧公案在,石泉槐火斗清吟。
芙蓉堤畔十杉亭,芳草芊芊满钓汀。更上水明楼上望,遥山九点海门青。
东西苕霅水回还,清绝吴兴占此间。浮玉塔前摇橹过,一螺青处道场山。
萍絮何须问旧因,离筵开处对残春。谁言琴鹤非家具,自喜溪山似故人。
北道应牵归客梦,东风偏上苦吟身。归舟莫笑轻如叶,千卷残书已不贫。
莫向风前折柳枝,柔条原不绾相思。人生难得惟知己,天下伤心是别离。
半载篝灯同听雨,何年把酒更论诗。西泠夜夜添新梦,多在烟江月上时。