萧条林下寺,客至解尘鞍。
雨过月逾白,夜深秋向寒。
老僧无俗累,爱客故盘桓。
之子静相对,松风清石栏。
展开阅读全文
洮河之石利剑矛,磨刀日解十二牛。
千年虏地困沙砾,一日见宝来中州。
黄子文章妙天下,独有八马森幢旒。
平生笔墨万金值,奇煤利翰盈箧收。
诗持此研参案几,风澜近手寒生秋。
抱持投我弃不惜,副以清诗帛加璧。
明窗试墨吐秀润,端溪歙州无此色。
野人斋房无玩好,惭愧衣冠陈裸国。
晁侯碧海为文词,盘薄万顷澄清漪。
新篇来如彻札箭,劲笔更似划沙锥。
知君自足报苍璧,愧我空赋琼瑰诗。
驱除牢愁须酒圣,狼藉春色要花红。
定知春来无一事,苦教有情愁得侬。
展开阅读全文
琬琰非世珍,昔以羊皮换。
嗟君复何求,众弃乃所玩。
十年少游兄,闭口受客难。
二毛才一第,俗子犹愤惋。
人间异巧拙,善琢贵颜汗。
婵娟守重闺,倚市争倩盼。
君胡宝滞货,屡辱访衰懦。
譬犹卧仆涂,更侑觥与散。
球然瑚琏质,磨琢争璀璨。
迟君三年鸣,更用惊我慢。
展开阅读全文
我不见蔡子,杜门十日余。
今日叩我门,满手携琼琚。
铿锵写我前,杂以贝与珠。
我愕不知报,低头惊且吁。
读毕致于怀,余光溢衿裾。
坐令箪瓢室,磊荦堆璠玙。
我拙寡所合,甘为不材樗。
嗟君何所闻,屡枉长者车。
我来淮南游,霭霭子之誉。
骅骝走千里,凡马安能逾。
奈予不自量,痛鞭而疾驱。
常忧过所往,疲惫伤吾躯。
愿君少待我,且欲休吾驹。
跳奔舍其群,子乐谁与俱。
俯身援其类,是亦仁之徒。
不然但用我,畏甚将逃逋。
何如少待之,效技供子娱。
我无功名愿,与世日益疏。
反慕古沮溺,穷年事耕锄。
皇皇吾夫子,忧世亦勤劬。
虽然竟何就,孰若安以居。
人生各有怀,未用相贤愚。
得乐愿即止,安能较锱铢。
又疑异所任,劳逸事亦殊。
作歌以讯之,子意当何如。
裛尘朝雨细,透竹夕阳明。
鸟雀知春去,牛羊散晚晴。
官闲端欲老,谋拙漫无成。
堂下清溪水,三逢苹芷生。