日暮秋风吹野花,上清归客意无涯。桃源寂寂烟霞闭,
天路悠悠星汉斜。还似世人生白发,定知仙骨变黄芽。
东城南陌频相见,应是壶中别有家。
九门思谏议,万里采风谣。关外逢秋月,天涯过晚潮。
雁来云杳杳,木落浦萧萧。空怨他乡别,回舟暮寂寥。
南天胡马独悲嘶,白首相逢话鼓鼙。野战频年沙朔外,
旌竿高与雪峰齐。扁舟远泛轻全楚,落日愁看旧紫泥。
早晚瑶阶归伏奏,独能画地取关西。
潇洒绝尘喧,清溪流绕门。水声鸣石濑,萝影到林轩。
地静留眠鹿,庭虚下饮猿。春花正夹岸,何必问桃源。
乡人去欲尽,北雁又南飞。京洛风尘久,江湖音信稀。
旧山知独往,一醉莫相违。未得辞羁旅,无劳问是非。
春风归戚里,晓日上花枝。清管新莺发,重门细柳垂。
经过千骑客,调笑五陵儿。何事灵台客,狂歌自不知。
远访山中客,分泉谩煮茶。相携林下坐,共惜鬓边华。
归路逢残雨,沿溪见落花。候门童子问,游乐到谁家。
兵尘犹澒洞,僧舍亦征求。师向江南去,予方毂下留。
风霜两足白,宇宙一身浮。归及梅花发,题诗寄陇头。
地尽江南戍,山分桂北林。火云三月合,石路九疑深。
暗谷随风过,危桥共鸟寻。羁魂愁似绝,不复待猿吟。