无能甘寂寞,息影在山深。采薇东谷口,汲泉西涧浔。
朝随白云往,夕伴清猿吟。他时倘相忆,遗我天外音。
过桥本无心,三笑亦偶尔。当时肯垂名,好事传画史。
巍巍匡庐峰,湜湜虎溪水。援笔写清高,幽兴殊未已。
房山高侯爱写竹,一埽生绡数十幅。风影翩翩此两枝,湘君遗佩湘江曲。
兵戈十年翻地轴,零落残纨如断玉。晴轩试挂惊老目,素壁清飙拂寒绿。
阴风起枯杨,寒日照衰草。丹旐辞中堂,輀车即周道。
亲戚及邻里,送者皆素缟。一归长夜台,万古不得晓。
忆昔盛容仪,被服怀美佼。今采朽腐馀,复为蝼蚁扰。
富贵与荣华,灭迹空中鸟。彭殇久已沦,不知谁寿夭。
累怀湖寺逢,何时江城会。况当秋夜凉,明月坐相对。
来日非今日,握手复一慨。相别无远行,出门即天外。
吕梁险可逾,大行危可陟。如何方寸间,中自多荆棘。
尊前生白刃,舟中起敌国。一感睚眦瞋,报之甚仇隙。
咄嗟难与居,俯仰隘八极。思欲凌风翔,恨无凌风翼。
前村后村雨歇,舍南舍北水生。借问南山扣角,何如谷口深耕。
兰生在深谷,独负幽贞姿。一蒙君子赏,遂与岩壑辞。
移植南窗下,靡靡生华滋。绿叶承晓露,微香散清飔。
美人结新爱,似遇深相知。取适会良友,怡情吐芳词。
自登柏台选,经岁忽若遗。常恐霜霰侵,复畏蔓草欺。
撷英欲为佩,青年阻良期。异乡不可见,天长有馀思。
成都山水区,龙宫遗宝石。苔藓滋古纹,波涛含润色。
骊珠化海榴,神变安可测。想当听经时,云寒夜堂寂。
蜀中天下险,兵戈屡充斥。城郭虽已非,此石尚如昔。
京华岁将阑,万里送行客。时清卫府间,搜奇抚陈迹。
平生独往愿,蹉蛇头半白。怅望西南天,空惭远飞翼。
红颜绿发映春袍,三十年前白下桥。乱后重逢天竺寺,相看如梦说前朝。