清晨曲肱卧,梦升华顶岑。殊庭就岩构,左右修竹林。
仙人五六辈,列坐调玉琴。莞然顾我笑,子独何苦心。
石梁有县水,濯此尘中襟。
英英当窗菊,独于霜下妍。谁知婉娩姿,中自抱贞坚。
众卉值阳和,竞媚东风前。当时岂不好,于今乃凄然。
昔人曾谓此,能为制颓年。吾生宁复尔,但用写幽悁。
蒋生作轩名尚睦,欲叙彝伦厚风俗。一门大小总怡愉,不在华筵奏丝竹。
谁谓古来斯道敦,兄弟之间难具论。汉谣尺布一斗粟,周公管蔡亦流言。
蒋生蒋生慎终始,行见高名照青史。天边有客发长歌,泽国秋风鸿雁里。
不其山头月将午,交门沉沉夜击鼓。博山火爇凝绛烟,霓旌
下兜率兮悲智融。迹垂化兮诞王宫。金园幽兮宝树重。浴圣体兮香泉濛。
角众伎兮伊谁同。世所习兮殚精通。睹四相兮心忡忡。夜逾城兮登雪峰。
一麻食兮苦行工。群魔却兮波旬降。廓妙悟兮星曈曈。托修證兮成厥功。
应世间兮月行空。烛群幽兮开众蒙。海之钜兮罔不容。道无上兮称太雄。
何处听松风,金鸡山下阁。夜凉月照窗,冷然满幽壑。
如卧江上楼,梦觉海涛作。疑行洞庭野,两耳钧天乐。
溪翁闻性空,妙触了无著。野马从鼓漂,太虚自寥廓。
缅怀师友情,抚卷翻不乐。人亡阁亦非,题诗付冥漠。
杂生千个万个,净洗三丛两丛。眼底亭亭玉立,美人含笑迎风。
空同外史清都客,吸景餐霞炼精魄。误落尘世八千年,回首仙山云雾隔。
自言曾师广成子,为掌外庭称外史。记得轩辕问道时,拜跪坛前月如水。
大布宽衫著双屐,千里遨游如咫尺。曳杖狂歌吴市门,卖药独走金陵陌。
金陵陌上相识多,水楼月榭随经过。有时醉卧冶城馆,有时静坐钟山阿。
我识冰颜今十载,夜与烧灯论物外。五更鼻息如雷鸣,忘却天地和身世。
外史去来无定期,出门便不知所之。松斋阒寂三日雪,待子一笑同掀眉。
人生空中云,东西散复聚。古来贤达辈,何曾定出处。
乘流任所之,遇险从自阻。今日偶重逢,相看复何语。
泛舟出晴溪,溪回抱山转。欲采芙蓉花,亭亭秋水远。
心非樯上帆,随风岂舒卷。但得红芳迟,何辞岁年晚。