惊飙起群雁,落日明孤松。
溪驶石齿齿,树断山重重。
功名贵及时,丈夫不可慵。
初不系贤愚,只系其所逢。
淹留伤老眼,放旷适閒心。
石浅出佳色,鸟幽传好音。
课诗空自切,馈酒莫辞深。
更说溪西寺,明朝款款寻。
柴门如画映山隈,窈窕轩窗向水开。
想见幽人清彻骨,松阴翠竹竹阴梅。
展开阅读全文
春寒苹末风尤劲,过雨山林都眼净。
西江天来泻明镜,劈箭孤帆飞小艇。
中有丈人若冰壶,冰为眸子玉作肤。
黄河逆流沧海枯,仿佛羡门丹丘徒。
仙风道骨何敷腴,烟霞之姿远见揖。
弭棹芳洲招我急,野人竭蹷抠衣入。
酌之瑶丹饫琼汁,荐以金桃露犹湿。
御寇衣袂方泠然,岸巾笑拍洪崖肩。
交梨火枣开心田,木钻石盘今已穿。
青鞋布袜白行缠,游戏人间五百年。
丈人能事见斯文,世业家风尽属君。
自许旦评方藉藉,岂同时辈漫纷纷。
清於须水真堪挹,秀自郎峰故不群。
五马双旌何足道,便看平步到青云。
世乱何堪岁月摧,高斋始见数枝梅。
想他疏影横溪过,撩我清香入坐来。
老眼相看浑几许,幽人独折未多开。
情种正属吾曹事,湔祓风霜破百杯。
倦游得兹行,颇惬丘壑性。
俗虑与秋澄,禅心随夜静。
灯前见修竹,月下闻清磬。
未作故山归,空吟长卿咏。
祖笔摩空有赋声,长杨羽猎旧齐名。
颇推门第多人物,故作楼居远世情。
我辈一生悲短褐,君家五字倚长城。
武陵欲借渔舟便,春水桃花不计程。
展开阅读全文
恭惟文简公,雅意在人物。
一时推鉴裁,似秉袁许术。
莘莘材馆盛,多自东床出。
昌黎宰相器,气宇吞溟渤。
门阑最前席,褒借难具述。
爱贤前辈事,此道今谁恤。
我生独何后,叹不及湔祓。
声驰翰墨场,兴尽云霞窟。
古来豪杰士,可杀不可屈。
涂穷暂时尔,被褐未宜忽。
之子乃名裔,秀爽开风骨。
尚勉激颓波,典刑庶不没。
树舍新绿花事稀,友生要我宁重违。
信脚一百五日出,扪心四十九年非。
饧粥盘空家立壁,松楸地远涕沾衣。
弟兄不见音书绝,植杖临流赋式微。