临邛石上老龙孙,雪抱霜封有旧痕。耸削已知非俗物,更堪来自草玄门。
下蚓盈泉腹,高蝉溢露肠。如何不能饮,空羡瓮头香。
尽日道途经曲直,连天林木见高低。况多田野迎秋稼,亦有人家报午鸡。
宁觉身逾江尾外,祇疑地是海唇西。此心不解分明想,眼界多为近事迷。
海陵东去尽东隅,桑柘田闾间碧芦。北障海涛除斥卤,南分江水溉膏腴。
人羞投牒论长短,俗喜乘航贸有无。林下每逢垂白叟,自言不识被追呼。
盗蹠有年颜子夭,千秋此理竟难昭。一枝仙果方成实,三叶阶兰已尽凋。
壮志永违祇自恨,清魂一去更谁招。犹胜伯道终身后,应得幽冥慰寂寥。
末俗颓风正可悲,当时强项是男儿。君王不似南阳日,此事宁教女子知。
黄屋何曾驻未央,十年关外蹀寒霜。灵祠今日秋江上,门锁丹枫似楚王。
人道自有上天梯,尘暗灵襟路却迷。不见吹笙王子晋,独乘玄鹤碧嵩西。
曾乘碧海驭风舟,几挹苍崖喷雪流。想得更当和鼎重,也应须记赏心幽。
怀才自是济川舟,术业曾非西北流。禁掖言归应不晚,海山未去且寻幽。