斜入芳筵沾綵胜,密铺幽径点兰芽。谢娘子细临看取,不是杨花是雪花。
金丝未遍千门柳,玉叶才分五岭梅。青帝似怜芳信少,更教春日六花开。
分宜浪迹学希夷,岂合将身涉事为。无外纵知皆是幻,有中宁免强随时。
懒于中散人谁觉,贫过原思已自知。若有一廛容定省,肯将尘鞅自羁縻。
暑往寒来春复秋,东西南北一萍浮。吴钩越剑虽常淬,梁苑秦关祇浪游。
场屋同盟多列鼎,乡闾小子亦封侯。十年窗下劳萤雪,今日明时漫白头。
隐操真全不待山,小斋新辟户常关。窗延昼白明丹府,炉养春和润玉颜。
何必金丝喧晓夕,祇将槌拂伴虚闲。人间兴味元恬淡,不见轮飞倦后还。
晓来迟日上高堂,珠箔玲珑锦席张。玉斝腾波行旨酒,金炉生穗起真香。
融融喜气凝庭户,拂拂歌尘下栋梁。许步桃蹊无以报,但祈眉寿献篇章。
九十韶光才十九,高门曾是弄瑶璋。熊罴梦寐当时吉,龟鹤年龄此日长。
刘晏已知丰外计,曹参行见趣归装。更看德善流芳处,济济斑衣满画堂。
解官才喜此身轻,忍以冥搜损性情。疏懒旧来高叔夜,虚閒今日似渊明。
愿酬美意情虽切,强缀狂歌曲不成。应有朱侯偷笑我,壮年不解请长缨。
一传肯来忘暑月,两旬轻举薄云霄。非关汉水鱼盈钓,不为宜城酒满瓢。
方外采真欣淡泊,人间知足得逍遥。高风可是陶彭泽,归去田园为折腰。
刚趁閒情逐队行,忽逢萧寺眼前明。修廊有荫僧趺坐,古殿无人雀啄声。
咫尺都城尘不到,寻常林木境还清。凭君试问轮蹄客,过此如何不解惊。