自与莺为地,不教花作媒。细应和雨断,轻只爱风裁。好拂锦步障,莫遮铜雀台。灞陵千万树,日暮别离回。
昨来非有意,今去亦无心。阙下抛新院,江南指旧林。
瓶添新涧绿,笠卸晚峰阴。八字如相许,终辞尺组寻。
鸿在冥冥已自由,紫芝峰下更高秋。抛来簪绂都如梦,
泥著杯香不为愁。晚树拂檐风脱翠,夜滩当户月和流。
自嗟不得从公去,共上仙家十二楼。
瘦如仙鹤爽风篁,外却尘嚣兴绪长。偶坐几回沈皓月,
闲吟是处到残阳。门前立使修书懒,花下留宾压酒忙。
目断琼林攀不得,一重丹水抵三湘。
不傲南窗且采樵,乾松每带湿云烧。庖厨却得长兼味,三秀芝根五朮苗。
紫鸾黄鹄虽别离,一举千里何难追。犹闻啼风与叫月,
流连断续令人悲。赋情更有深缱绻,碧甃千寻尚为浅。
蟾蜍正向清夜流,蛱蝶须教堕丝罥.莫道断丝不可续,
丹穴凤凰胶不远。莫道流水不回波,海上两潮长自返。
篆书朴,隶书俗,草圣贵在无羁束。江南有僧名z6光,
紫毫一管能颠狂。人家好壁试挥拂,瞬目已流三五行。
摘如钩,挑如拨,斜如掌,回如斡。又如夏禹锁淮神,
波底出来手正拔。又如朱亥锤晋鄙,袖中抬起腕欲脱。
有时软萦盈,一穗秋云曳空阔。有时瘦巉岩,
百尺枯松露槎枿。忽然飞动更惊人,一声霹雳龙蛇活。
稽山贺老昔所传,又闻能者惟张颠。上人致功应不下,
其奈飘飘沧海边。可中一入天子国,络素裁缣洒毫墨。
不系知之与不知,须言一字千金值。
固教梅忍落,体与杏藏娇。已过冬疑剩,将来暖未饶。
玉阶残雪在,罗荐暗魂销。莫问王孙事,烟芜正寂寥。
玉树声沉战舰收,万家冠盖入中州。
只应江令偏惆怅,头白归来是客游。
浑开又密望中迷,乳燕归迟粉竹低。扑地暗来飞野马,
舞风斜去散醯鸡。初从滴沥妨琴榭,渐到潺湲绕药畦。
少傍海边飘泊处,中庭自有两犁泥。
鸟在林梢脚底看,夕阳无际戍烟残。冻开河水奔浑急,
雪洗条山错落寒。始为一名抛故国,近因多难怕长安。
祖鞭掉折徒为尔,赢得云溪负钓竿。