涉世寡所谐,雅志在丘壑。投簪归青山,守拙甘寂寞。
稍拟汉阴钓,还寻鹿门乐。当春理东畬,及秋事躬穫。
暇日呼友朋,烟萝成野酌。巨觥交劝酬,清讴间谐谑。
忘形穹壤间,矫首同飞跃。黄鹄摩青霄,陋彼燕与雀。
永结逍遥游,已矣谢羁缚。
龙虎争雄地,中原当战场。所贵依上游,一任制八方。
秦兵百万众,世业都咸阳。开关迎六国,驱之如犬羊。
诸葛辅玄德,三分居蜀邦。失守在荆州,偏安空自防。
关张负精勇,八阵徒鹰扬。阿瞒老奸谀,西北恣陆梁。
弹压吴蜀师,祸心已先藏。可怜汉祚衰,赤火渐无光。
割据既失策,混一终难忘。
春山殊气候,十里半阴晴。山下三更雨,山头月正明。
芳草怨王孙,竹枝悲楚客。唯有阶下萱,忘忧自朝夕。
花落还再春,人老无复少。高歌对美酒,且向花前笑。
花落春愁暗,莺啼晓梦醒。柳丝长若许,难系别离情。
织月生眉黛,香风出舞衣。乍疑湘水见,还似洛川归。
露压树枝低,门前乌夜啼。乌啼因甚恶,嗟尔亦双栖。
自君客淮水,十载歇欢爱。如何牛女星,犹得年年会。
闻道移军去,音书谁为传。渔阳万里道,一梦到君前。