东周布遗种,香色错然陈。汉魏接馀芳,枝干犹足珍。
流风入建安,畦径渐荆榛。六代竞豪华,剪彩以炫真。
生意日萎薾,菙蔓徒纷缤。伟哉伯玉子,培根归浑沦。
开元与天宝,花实相鲜新。物盛则必反,继者难其人。
蹇予寡且昧,颓风竟何振。眷兹性情理,追逐疲心神。
芝兰生幽谷,不随众草芳。日暮天风吹,清芬自飘扬。
何如桃李华,灼灼弄春光。惊风一披拂,繁华委道傍。
人生非金石,百岁乃其常。苟不事令名,奄忽何足伤。
所以君子心,秉义日遑遑。安能甘逸豫,岁晚徒慨慷。
浮荣众所慕,诘旦趋朝市。群儿争一饼,得者每自喜。
有时稍失意,懊恼由中起。岂惟自懊恼,殆辱从兹始。
所以高蹈人,视之如敝屣。鹿门自躬耕,谷口穷静理。
倦鸟栖茂林,游鱼隐深沚。终身长避喧,至乐应无比。
相如仗节茂陵归,春日春花照客衣。万里巴江天际落,锦帆一片去如飞。
尊中有酒未为贫,阶下有花长是春。把酒看花须尽醉,百年能见几閒人。
孙庞事兵法,同时师鬼谷。纵横挟其术,自谓遂所欲。
甘言誓死生,交亲同骨肉。一朝言别去,两国竞争逐。
戾性秉杀机,彼此相倾覆。一意在功利,焉知祸与福。
矢甲本殊技,同是一人蓄。大道互相酬,后先蒙显戮。
与君共醉岘山春,千树万树桃花新。几度携琴下山去,山中猿鹤解留人。
君家隔江□,别舸乘潮去。明日潮复来,还应望君至。
先生何处去,应驾赤虬飞。石榻云初冷,丹炉火欲微。
苔痕封蜕骨,松子落仙衣。化鹤辽阳外,千秋更一归。
岛屿中流出,凭空结蜃楼。浪翻沙际月,枫落海门秋。
照水禅灯寂,栖云秖树幽。坐看神女见,清夜弄珠游。
看竹过山寺,开樽值素秋。风清众籁寂,水落寒岩幽。
僧定月当户,鹤归云满楼。醉来卧松石,天地等浮沤。