仙郎谪宦远辞家,千里飘零莫怨嗟。谁念风波经世路,独将书剑客天涯。
梦回北阙心犹壮,坐对西风鬓欲华。共道汉文恩不薄,肯令才子滞长沙。
酾酒旗亭湿别衣,客情如旧世情非。云山渺渺望不极,烟鸟悠悠何处归。
老去故人能有几,乱来后会转应稀。愁心已寄南征雁,千里随君一路飞。
春苑春光溢露台,缃帘绮阁水中开。莺醺迟日将歌度,燕掠轻烟学舞来。
幽草穿阶侵客路,晴霞浮树落仙杯。习池未必能胜此,纵赏宁知玉漏催。
松风敲剑壁,花露滴琴床。坐对前峰月,空山丛桂香。
王生倜傥人,自佩双神剑。拂衣舞低回,流光若驰电。
吾闻此物出丰城,欧冶造自越王庭。紫气上干斗牛域,虬光夜夜腾太清。
灵异化去已千载,两龙久卧延平海。问君何从复得之,龟文猬理曾无改。
左挥错落七星垂,右指光芒霜雪飞。倖佞顾之心胆碎,百妖一触咸凄而。
有时突作青龙阵,声响铿然奋兵刃。始知防身大有灵,横行自觉威名振。
琉璃匣里暂埋光,时吐莲花绕座香。龙吟虎啸那能久,会当持此献君王。
君不见纯钩湛卢昔在越,星流波溢称奇绝。一朝适楚登城麾,士卒俱迷野流血。
祇今四海尚风尘,烦君早晚拂星文。除灾拯难多奇绩,万里封侯早致身。
玉指理瑶琴,含情不自任。一弹一惆怅,岂是为知音。
夜静月在水,秋高风满林。相如方燕好,莫奏白头吟。
龙荒旷兮气凄冽,刚风吹兮地欲裂,黄沙捲兮山出猎。
人勇捷兮马轻瞥,欲往游兮无尺铁。我所思兮在边域,有美人兮志投笔。
凉飙送朱火,庭树下微霜。娟娟素明月,照妾罗衣裳。
迟回循广除,蟪蛄鸣北堂。感物思郁纡,况兹夜未央。
故恩坐摇落,新欢讵可量。音徽渺难接,婉娈不能忘。
昔为双飞鸾,今作单鸳鸯。容华安足恃,顾影徒自伤。
保君金石躯,千秋乐景光。
葳蕤耀西郭,苍翠盈东畴。景物方熙豫,驾言出遨游。
睍睆听黄鸟,夷游眄白鸥。壶觞美璀璨,歌管纷啁啾。
朋簪绻幽胜,歌咏赓劝酬。玄谈间文言,妙奥恣冥搜。
烦襟一以涤,怡悦忘百忧。
物性畏剽刭,人情忌孤蹇。兰以香就焚,膏因明自减。
洁躬能取尤,高才终见远。郑卫登中堂,韶英听斯缓。
溷流趋靡靡,谁复察区款。灵均多遗悲,渔父有先见。
皎皎明月珠,溘矣沈湘沅。至人执元枢,俛仰能自遣。
无为以为宝,随时任舒捲。