元祐崇三舍,词场次第开。两科踰万士,一日见连魁。
圭璧知难售,鹓鸾独晚陪。乱离身已老,不复梦东台。
四纪儒林誉,谈经我一门。那知诗礼学,晚失父师尊。
阡陌南阳旧,松杉厚夜温。心摧寒日落,泪尽晚云昏。
厉节冰霜似,摛辞锦绣如。诚心惟济物,老眼更便书。
备养今谁及,辞荣计未疏。郎君官已重,门户合关渠。
塞垒烽初息,留都倚重臣。奸骄阴夺气,政化本如春。
待得中兴旦,宁论独病身。空馀门下士,悲恨不胜陈。
遇合时多故,风云气自强。补天烦大笔,医国见名方。
恻怛忧民意,殷勤荐士章。可能遗一老,谁复问穹苍。
疏派天潢阔,天孙赋锦裳。佳祥来吉梦,淑德旧休光。
周室中兴日,唐家异姓王。长人勋业茂,恩泽未渠央。
曾谓闺房奥,忠诚意有加。相夫惟以义,体国乃如家。
天上期何近,人间日易斜。纶言知甚宠,谁为寄云霞。
斗柄御山晓直寅,夜闻笳鼓又迎春。尚欣穷腊酬三白,更荐嘉蔬继五辛。
鸠杖多情扶我老,琪花有意为谁新。甲兵不用银河洗,始觉今年一笑真。
客里杯觞不易逢,越王宫好莫匆匆。春容雨打风吹后,山色朝来暮去中。
京国昔从秋序别,斋厨犹忆饭时同。清时更作他年约,七塔三山梦已通。
山路雪消梅半吐,隔林光已见疏明。冻醪似蜜从谁赏,斲句如冰得我惊。
卧树照溪春思净,细香留客暮寒清。胡尘未远边风急,十载花前笑不成。