愁见孤城万马屯,山行飘若出尘樊。
临池想凤心皆妄,据槛观鱼道更尊。
笑吸百川淋酒渴,旁看三峡倒词源。
人生适意须觞咏,世事升沉不足论。
天寒岁暮两无聊,访戴那辞千里遥。
直上洞天三十六,马蹄迤逦步琼瑶。
平生耻为一身谋,枘凿方员两不投。
虮虱但知贪肉食,醯鸡何足语天游。
雪余自闭袁安户,月皎时登王粲楼。
更得吾人诗句好,当知此乐与天侔。
神仙醉歌天上曲,暖春肯念人间欲。
谩将郊岛继韩豪,五出那配天葩六。
梦蝶庄周心槁木,入柳穿花本无欲。
杯酒行春当此时,忽遇清明一百六。
谪仙酒渴要吞江,刘毅一呼从此欲。
当知明琼亦有神,引上洞天三十六。
一点萤灯续晓窗,已千人十未甘降。
见闻仅得豹斑一,胜负犹争蛙色双。
山从剑锋登九坂,浪翻银屋度三江。
归来自在春风里,时得萱尝献酒缸。
只将诗律对晴窗,我本无为人自降。
曹子棒头施色五,崔侯厅下植松双。
千篇堪友骑鲸李,八咏当奴梦笔江。
文字兴余行乐耳,肯容碧玉自盈缸。
展开阅读全文
我涉江东路,平地雪盈尺。
明日登芙蓉,晴天开晓日。
朅自婺源来,阴雨连朝夕。
瘦马逼云际,又断檐间滴。
顾我亦何人,市朝欲扫迹。
平生诗酒交,落井仍下石。
那知涉畏途,乃烦造化力。
要知万里行,人谪非天谪。
衡云霁韩愈,海市呈苏轼。
君知此理不,鬼物护狂直。
展开阅读全文
丹霞脩何行,天花雨红英。草莽化金碧,宴坐十年成。
落笔多奇语,酬唱皆名卿。微言寄祸福,无心天籁鸣。
顷年来七峰,见我眼增明。西来的的意,一语贯三乘。
坐令尘土人,弹指悟无生。别来今许久,夜梦飞爽灵。
新诗忽入手,春风死草萌。公以慧生定,我自明而诚。
相望虽千里,秋风共一清。去去勿作念,明鉴无将迎。