巴陵胜槩地,岳阳天下奇。公昔游且钓,今归几登之。
惊波感世路,江湖渺无期。再读希文记,千古长相思。
展开阅读全文
孤峰何处所,屹立太行东。耸拔群厓异,苍茫四望同。
润疑连析木,高欲跨崆峒。绘妙初施处,锋神未露中。
远堪回俗驾,清许筑仙宫。灵秀从何代,风流到此公。
无劳成独迈,不饰见真工。点缀长凝雪,跻攀合驭风。
一元开混沌,万仞倚虚空。夜共星辰烂,春分雨露濛。
凭谁磨藓壁,为我扫榛丛。明日西回首,秋云渺去鸿。
独行寒夜清,惊乌时一鸣。相逢即相别,翻使客愁生。
微论开新瘴,幽怀抱宿酲。临分还致语,侧耳听贤声。
清风何飘飖,左盻澄江湘。天高万物肃,松柏郁芒芒。
通波激柱渚,大道夷且长。愿为双鸣鹤,施翮起高翔。
兰泽多芳草,引领遥相晞。河汉清且浅,愁思当告谁。
我有一尊酒,客从远方来。临河濯长缨,乐饮不知疲。
努力崇明德,馀光照我衣。
东园桃与李,白日忽蹉跎。左右佩双璜,徙倚引芳柯。
寒衣欲谁待,春风扇微和。齐心同所愿,结根太山阿。
兰荣一何晚,向风长叹息。褰裳欲从之,磷磷水中石。
西游咸阳中,入道逢深识。驾鸿乘紫烟,高举振六翮。
松柏本孤直,翠绿如芙蓉。独立自萧飋,楚山邈千重。
安知天汉上,乘云驾轻鸿。沈叹终永夕,世无洗耳翁。
吾衰竟谁陈,焉得偶君子。倚楼青云端,千春隔江水。
大雅思文王,行行未能已。鸑鷟有时鸣,雄断自天启。
长鲸正崔嵬,世路有屈曲。自挟两青龙,挥手折若木。
沿芳剧春洲,凤饥不啄粟。楼船几时回,秋露白如玉。