嗟汝妇,孝汝姑,三年庐墓声呜呜。泪洒墓上柏,柏树为之枯。
彼反唇,此庐墓,此可讶兮彼可怒。寸土如寸金,寸寸皆妇心。
取汝心,不取汝孝,天地之间有名教。
雄都镇南服,江流走其隈。惊风鼓高浪,驾御须公才。
公船树双帜,令重御史台。轻裘兀中坐,一鼓千艘开。
江灵戒百神,前驱步浮埃。有陈既如云,有声复如雷。
见将不见水,颓波为之回。周流有馀暇,独起吊古怀。
汉功陋昆明,天堑胡为哉。巍巍皇祖业,万载恒规恢。
安危系所修,愿见封章来。
之子有国香,幽居秘踪迹。吾将一采之,荐之君王席。
英英雅淡姿,可写不可即。珍重无奈何,黄金以为饰。
昔闻地中山,今见天上水。对日生虚明,光照数百里。
声将助雷行,势欲随云起。矫矫白玉龙,人立烟霞里。
飞流何其雄,不受神禹功。净洗下界浊,无言归太空。
精灵忽旁射,秀色溢厓壁。动荡元化机,落星不为石。
观水复观山,万古心自閒。愿借一泓清,鉴我尘外颜。
布邪可剪裁,衣被尽世间。
湖西有青草,湖东有白石。水与草有情,与石乃相激。
草边水微波,石也奈水何。有石水不滥,不愿青草多。
春江生绿芜,所思恨远别。美人有新篇,开缄动风日。
商谣跂吴云,转使心旌孑。谁能袪渴尘,惠我太古雪。
广文今冷官,五斗腰不折。朝吟水洋洋,晚眺山嵲嵲。
君庭梧十寻,我方咏瓜瓞。大哉唐虞谈,出口陋猥屑。
夕灯照虚堂,屡系康侯节。填然鸣鼓中,乃独按鲁薛。
南沙旧同游,有操如玉洁。赠君四三章,古调超巧拙。
岁寒结深盟,纷华以为瞥。劝君勿太潜,行止故有说。
秋芳淡无姿,美在人未撷。我歌亦吾情,不为闻者说。
从军古云苦,况复远戍边。强者乘障去,羸弱乃屯田。
恶土不生草,漠漠沙兼天。犁锄亦病甚,幸免荷戈鋋。
但得烽火息,聊以延岁年。
边塞少雨雪,岁丰亦如荒。相逢莫相问,丰荒两无望。
荒岁固饥饿,一死足以当。幸哉遇丰年,诛求益遑遑。
有生不如死,长恸天苍茫。
碌碌长安市,有客戴葛巾。问之何为者,自言我山人。
山人本在山,偶然落风尘。尚馀丘壑念,时向诗中陈。
暮作琳宫主,朝为玉堂宾。兴到即成往,孰能疏与亲。
浩歌对尊酒,一醉全吾真。
栖栖复栖栖,而谓古遗直。曾从西曹游,冒禁为所识。
长揖称诗人,法吏不敢斥。泡灯亦儿戏,破碎何足惜。
西堂坐春风,凄凉泪沾臆。兹事久已传,野史谁当职。